Chronik der Plattschnacker

Anlässlich unseres 25 Jährigen Bestehens haben unser Ehrenvorsitzender George Babst und Gründungsmitglied Thomas Denker sich die Mühe gemacht und eine Chronik des TCK niedergeschrieben. Stilgerecht ist diese natürlich in plattdeutsch gehalten und listet die Ereignisse, Stücke, sowie Spieler der Plattschnacker aus den letzten 25 Jahren auf.

De Chronik vun den „Theaterclub Kattendorf (TCK)“

Vörwech

Wie dat to disse Chronik kamen is

Tja leeve Lüüd, Frünn und Lesers, wie is dat to disse Chronik kamen und to de Ort un Wies, wie se schreeben is?

Dat will ik juch nu woll mal vertellen!

Eegentlich harrn wi ja all jümmers vör, de Geschichte vun den Theaterclub uptoschrieben; man bie diessen Vörsatz is dat de meiste Tied bleeben. Dor weer ja ok so veel anneres to daun; aber dat kriegt ji ja noch later tau weten. Op jeden Fall hebbt wi uns teinsten Geburtsdach all lang achter uns, hebbt veele Stücken mit Erfolg up de Bree bröcht, de uns lütte Welt bedüüd, un hebbt nu ok al en eegen Huus ton Öben. Tja, un nu ward dat Tied, mit dat Opschrieben antofangen, ehr dat wie breegenklöterich ward und uns gor nich mehr an all de Einzelheiten erinnern könnt.

 

Den letzten Schubs hett mi eegentlich de Bau vun den Probenruum gäben: Up de een Siet kunn ik nich so recht mithölpen und up de anner Siet weer öfters vun dat „Baubook“ de Reed, wo all de wichtigen un lustigen Begebenheiten inn fastholen wörn. Dor heff ik mi dacht: Fang doch mal mit de Chronik an; mol sein, wo wiet een dormit kümmt. Un ass ik denn ok noch sowieso een niegen PC köfft har, dor weer keen Hollen mehr un ik heff George fraagt, ob wi dat nich mol versööken wulln.

Un dor hett he „ja“ seggt.

Wie dat mit disse Chronik wiedergeiht

Also, ik heff mi dat so dacht: George un ik kiekt uns an, wat wi noch an Ünnerlagen vun de allererste Tied finn könnt, un denn schrieft wi dat up. Denn wiest wi dat een poor vun de Lüüd, de sick dor noch an erinnern köönt un fragt er, wat se dorvun hoolt un wat se noch anners dorto weet, un denn buut wi dat inn. Wenn wi denn noog tosomen hebbt, datt sick datt lohnt, denn könnt wi uns eersten Deel – sotauseggen as „Entwurf“ – mol een Publikum vörstellen (in TCK rümmgeben oder bi een Probenabend vörlesen oder sowat). Un denn mol seihn, wat de dortau seggt un wie dat denn wiedergeiht. Dat köönt wi ja ok in de Chronik fasshollen, dormit een later ok weet, wie allens kamen is.

 

Wann disse Chronik mol fardich waart

Tjä, dat is nu wedder so ne schnaaksche Sook: De Chronik kann ja bloß denn to Enn sien, wenn dat den TCK nich mehr gifft. Un wiel ik mi dat nu gor nich vörstellen kann – un ok nich will – waart se woll nie nich fardich waarn.

So, un wo wie nu all vun dat Enn schnackt hebbt, bün ik erst recht gespannt, wo dat mit den Anfang wiedergeiht, un wie de nächsten Sieden woll utseihn möögt.

 Kolenkarken, d. 21.12.1997

 

P.S. Mit de moderne Technik is dat ok son Saak. Dor kikt mi biet Schrieben jümmers son lütt Büroklammer öber de Schulter („Office-Assistent“ nöömt de sick) un hett all Tied wat tau meckern. Toon Biespill seggt hei: „Wie wär’s denn hiermit? Um sich zwischen Fehlern im Dokument zu bewegen,doppelklicken Sie die Schaltfläche ‚Status der Rechtschreib- und Grammatikprüfung‘ auf der Statusleiste.“ Aber mi stöört dat nich, denn ik weet ja, dat dat blots doran liggt, dat he keen Platt kann. Un dat finn ik nu wedder schöön.

 

Also wenn dat nich flink is: Dor sünd man knapp 4 Johr vergahn, und schon geiht dat wieder mit de Chronik. Vör een poor Daag heff ick mit George tosamen seten und dor hebbt wi tatsächlich anfungen. Nu is keen Hollen mehr.

 Kolenkarken, d. 17.11.2001

De Gründung

Ende 1984 kööm de Saak int rullen. Waltraud Hamdorf und Jürgen Babst (George) hebt tohoop setten un spekuleert, wo een woll de Kattendörper mit dat Theater anfrünnen kunn. Nee, nich blots taukieken; sülben maken. Tjä, un denn is dor een ‚Aufruf’ bi rutsuurt. Den hebbt’s an veeruntwinnigsten Oktober ant schwatte Brett nagelt as Luther sien Thesen an de Karkendöör, un jedeen kreeg to weten, dat se een ‚Laienspielgruppe’ grünnen wullen un all de mitgrünnen wullen – oder ook blots taukieken – an achten November na Hein henkamen schulln. (Hein Sarau vun Steenbucks Gasthof is denn ok uns Vereinswirt worrn.)

 

Ob du dat glöövst oder nich, dor sünd welk kamen: Waltraud und George (klor, de kunnen jo nu nich anners), Christa Babst, Helga Heins, Heidi Henkel un Frauke Müller. De weern ook all ganz jiperich dat to daun, wat Dütsche jümmer daut, wenn nog von jüm tohoop sünd: Een Verein grünnen. Blots dat güng nich! Se weern to minn. Un bobenhentau noch ‘geschlechtlich unausgewogen’. Nee, nich dat ick mi üm den ‚Quotenmann’ quälen dau, man wo findst du een Stück för een Mann und een half Dutzend Fruuns? (Dat giwwt dat doch seggst du? Sogor noch veel duller? Stimmt, aber dat het domols noch nümms weten und ward ok erst veel later vertellt.)

 

De Upgaaw weer klor: Mehr Lüüd müssen her – Kirls, wenn’t güng. Dortau würn nu alle Bekannten und Verwandten afklappert un jüm de Saak schmackhaft maakt. Veel Tied ton Utsöcken vun een Theaterstück bleev dor nich. An negenundtwinnigsten November hebbt se sick noch mal drapen, de Böker uttuscht un düt un dat op de Reeg kregen un denn keem all de grote Dag:

 

An föfteinsten Januar 1985 abends klock acht hebbt sick tein Lüüd bi Hein drapen un den Verein grünnt. Dortaukamen weern Rita Ellmenreich, Klaus-Dieter Friedrichsen, Susanne Friedrichsen un Thomas Denker (dat bün ick). De Verein schull na den Willen von de Grünners ‚eigenständig’ sien und dat is he bet hüt ook bleben. Nömt wör he ‚Kattendorfer Laienspielgruppe von 1984’ – aber de Nom har een kottet Verfallsdatum. Vörsitter wer George, Christa mök de Schriewens und Rita passte up den Kaneel. Mit tein Mark in Maand weer jedeen dorbi un glieks von nächsten Deenstach an wör sick jede Week Deenstag abend klock acht drapen – wo, dat köm up an. Wi harrn ja keen fasten Öbungsruum un an een eegen Theaterruum hett dormols noch keeneen dacht (Oder villicht doch? Ick mutt George mal fragen.) Wi harrn eegentlich nix, reinwech gonnix – blots een Barg Grappen in Kopp vun dat, wat dor mal ut warrn kunn. Sotauseggen ‚zero base’ as een up niedütsch seggt.

Ach, dat harr ick je meist al vergeten. Een Stück harrn wie al: ‚Umziehen? – Nie wieder!’. Up hochdütsch, in een Törn.

 

Dat erste Stück: Umziehen? – Nie wieder! Vun Gudrun Voigt

(Fr 13.9. Fr 20.9. Fr 25.10 Sa 26.10.1985)

 

An nächsten Deenstach weern alle pünktlich bi Waltraud in de Kellerbar. Dat weer een godet Ambiente, denn ‚man war sich noch ein wenig fremd’. Waltraud kreeg dat gau hen, dat wi de Achternaams bi de Requisite afgeben deen, un denn güng dat Todeelen vun de Rullens ook glieks ganz locker vun Hocker. De waar ick juch mal wiesen, dat ji een Idee vun dat Stück un vun de nödige Improvisatschoon kriegt.

 

Hugo (Thomas), Klara (Heidi), Opa (Klaus-Dieter) – sowiet so gaut;

aber: Irmfried August (Helga!), Möbelpacker Klotz (Frauke!) un Tante Emma (Waltraud/Rita).

Tjä, wi harrn glieks to Anfang twee Nööt tau knacken, de dat jümmer wedder tau knacken gifft: Tau wenig Kirls för de Rullen un dat Thema een Rull doppelt to besetten – oder ook nich.

 

Aber schiet up de Nööt! Dat güng flink vörwech, nich trüchors: Rita wull tauseggen un Herbert Hamdorf den Bühnenbu övernehmen. Un ook de Text keem nich to kott, denn Christas letzte Indrag to düssen Dag weer:
’Die erste Leseprobe wird begeistert durchgeführt.’

 

So, vun nu an war ick nich mehr vun jeden Dag för sick vertellen, ook wenn Christa dat allens nipp un nau upschreben hett.

 

To allererst müssen wi een Ruum ton Öben hebben. Mit de Füürwehr wör schnackt, mit den Kattendörper Hoff ook, in Winsen wulln wi een Ruum mit den Speelmannstog deelen – aber dor harr öberall een Uhl seten. Wi hebbt uns solang privat drapen un ook bi Hein öwt bet wi an achteinsten April een Ruum in de Ole School ankieken kunnen. Mit de Vermietergemeinschaft kömen wi sachs öbereen wat de Penunsen un dat Annere angüng, hebbt de Möbel son beten anne Siet rückt un mit dat Öben anfungen. Övt wör vun nu an eenmal in Maand bi Hein (wegen de Gewöhnung an de Atmosphäre) un sünst in de Ole School.

 

Mit dat Öben güng dat nu flink vöran un ook dat Gesellige achteran köm nich to kott. Ganz speziell, wenn wi bi Hein weren, denn dor kööm ton Schluß dat Betalen – an Thresen – un dat tröök sick jümmer so in de Läng. Eenmal hebbt wi bet Klock dree inne Nacht betalt – mit Gesang un Bongo.

 

Wi hebbt in de Tied ook wedder toleggt: Herbert is bald Mitglied worn un denn ook Dirk Müller.

 

För de Upführung wör na een passende Gelegenheit söcht. Toerst wulln wi mit de Gymnastikgruppe Kattendörp tosamen een Termin finnen aber dat güng nich. An veerteinsten Mai stünn fast: Wi maakt dat sülben bi Hein un twars an veerteinsten September.

 

Heidi hett een Entwurf vun dat Bühnenbild maakt, Requisiten hett denn een bi een jedeen sülben anschleppt un Herbert hett de Kulissen buut. Ende Mai weern de fardich, denn hebbt wi uns noch son beten wat bi de Bühne in Hüttblek affkeken un an neegenten Juli hebbt wi in uns eegen Kulissen bi Hein al twee Proben achterenanner mit Videoaufnahme hat – nu wör de Saak professionell.

 

Aber dat Wichtigste fehlte noch: ‚Die Bretter, die die Welt bedeuten’ – wi harrn noch keen! De müssen wi erst noch köpen, trechsagen, anstrieken un tausamenbuun. Dat Podest, wo se rup schullen, müss ook erst noch buut warn. Un Geld, üm dat Holt tau köpen, harrn wi ook nich. Dat wöör denn ,privat vorfinanziert’ – een Inrichtung, de sick ook later noch bewährt hett. Kuum harrn wi dat Geld tausomen, hebbt wi öberleggt, wo wi dat wedder rinkriegen kunnen: dree bet veer Mark wulln wi Intritt nehmen. Aber so wiet wern wi noch nich.

Eerstmal wör ünner Anleitung von Herbert dat Podest mit de Bree buut.

 

De Proben güngen wieder, de Premiere käm jümmer neger, un nu müß klappert waarn – dat hört ja to’t Handwark: Ann drütten September weer ‚Pressekonferenz’. Dorna kunnen wi würklich nich mehr trüüg. An neegenten September hebbt wi de letzte Proov vör de Generalproov hat – de schull ann twölften sien. In de Twüschentied müssen wi de komplette Bühn bi Hein upbuun. Toon allersten Mal weer denn allens up sien Platz un schull tosamenpassen – hebbt wi dacht.

 

Dat Gesamtwark harrn wi uns so tausamenspeekuleert: De Vörhang schull mit een Schien baben anne Deek bi Hein fastmaakt warrn. De Bühn mit Kulissen schull noch een Meter wieder na vörn in den Ruum för de Taukiekers reeken, damit wi bi dat Speelen mehr Platz harrn und de Eröffnungsrede vör den tauen Vörhang von de Bühn ut hollen warrn kunn. Köönt ji juch dat vörstellen? Gaut!

 

An teinsten September weer Upbu. De düüre Vörhang weer dor – dat eenzigst Deel, dat wi nich sülben bearbeit’ hebbt: De wör fardich liefert – ‚nach Absprache’. Dat Podest, de Bree, de Kulissen, de Requisiten, un un un – allens weer dor. De Mannslüüd ünner de Regie vun Herbert hebbt denn de Bühn upbuut, mit Kulissen un allens. Un denn kööm de Vörhang, un denn – dat nackte Entsetzen! De Vörhang weer tau lang – oder de Bühne tau deep. Op jeden Fall güng he vun baben hendaal bet op den Fautbodden.

Watt schulln wi maken? Dat weer all laat an Abend, wenn nich all fröh inne Nacht. Den Vörhang ännern laaten güng nich, dat duerte tau lang. Sülben maken güng ook nich. Nu wör vör den Thresen Kriegsrat hollen, mit Bongo un Beer. Un denn hett Herbert sien ‚Handkreissäge’ ut dat Auto haalt un dat Podest, de Bühn un de Kulissen een Meter kötter makt. Tjä, un denn passte de Vörhang!

Wi hebbt denn noch allens trecht maakt, een Tied lang bi Hein betaalt und sünd denn möh un kaputt aber glücklich inne deepe Nacht nah Hus hen.

 

Dorför leep de Generalproov allerbest – mit allens, wat bi de Premiere ook kamen schull: Taukiekers, Begleitmusik, Gong und ‚Begrüßungsrede’ vun George – up Ampsdüütsch.

Un keeneen hett mit Tomaten schmeten – oder sünstwatt.

 

Den neegsten Dach weer Premiere. Un Freedach. Un – de dötteinste !

Düsse Theoterlüüd ! Kloppt bi jede Gelegenheit up Holt, seggt ‚toi, toi, toi’ un daut wat weet ick nich noch vörn Spijöök, un denn schuuvt se de Premiere von Sünnabend den veerteinsten up Freedach den dötteinsten.

Kunn dat gautgahn? Datt kunn!

 

Üm halvig söben hebbt wi uns bi Hein drapen – abends, nich morgens (so figgerich weern wi nu ook wedder nich). Un denn hebbt Dagmar un Uwe Wagner, de in Kattendörp dat Frisörgeschäft hebbt, uns schminkt.

Wi weern wippsteertscher as an Dag dorför. Wi harrn ook allen Grund dortau: Wi weern utverköfft! Half Kattendörp weer kamen, de Bürgermeisterin vörwech. Ook Uwe Friedrichsen, een gebürtigen Kattendörper un de lütt Broder vun Klaus-Dieter, weer mit sien Kollegin Monika Werner ünner de Taukiekers. Fachlüüd sotauseggen. Ohauerhauerha!

 

Dirk harr den Inlaß övernahmen un nich blots Korten afreten oder verköfft: Wennt güng, hett he ook wat för de Programmhefte nahmen – so nödig harrn wi domals jede Mark. Kennt ji dat eegens noch: Mark? Nu, wo ick dat schrieben do, gifft dat ehr noch – aber blots noch een poor Daag. Wenn ji dat hier tau lesen kriegt, kennt ji blots noch den Euro. Aber domals, inne gode ole Tied, geew dat keen Euro. Dor geew dat Franc un Mark un Gulden un Peseten un un un . In Kattendörp harrn wi de Mark; D-Mark. In Kolenkarken ook. Un ook all de annern Taukiekers harrn düsse Devisen.

 

Na, jedenfalls weern wi utverköfft – egol in wecke Währung – un George hett pünktlich üm acht de Taukiekers begrööt. Denn hett he vertellt, wi dat tau unsen Veereen un tau düsse Upföhrung kamen is (also all dat, wat ji betto lest hebbt, blots bannig wat kötter, damit de Taukiekers nich inslopen deen), un denn hett he de Schauspeelers anseggt. Bet to düssen Momang weern wi all bannig anspannt un George un ook de Taukiekers bannig ‚förmlich’. Aver as he uns Heidi Halm as Heidi Kabel vörstellen dee, hebbt all luut lacht – de Taukiekers un wi ook – un dat geew denn ersten groten Applaus noch vör dat Kommando ‚Vorhang auf’.

 

Tjä, un denn güng hei up, un wi hebbt wiest, wat wi in de Twüschentied leert harrn. Wi hebbt sotauseggen allens geben, wat wi harrn, un dorför kregen wi ook wat: Bifall bet ton Ümfallen, Blomen un een ‚Spontanspende’ över hunnert Mark. Na, un wiel wi nu fix un foxi weern, hebbt wi uns bet na Meernacht düchtig erhaalen müsst – düsse ‚Erhalung’ na dat Speelen is denn ok glieks so wat as een Tradition worrn.

 

Een Week later harr sick ook de Letzte vun düsse ‚Erhalung’ wedder erhalt un wi kunnen ton tweeten mal up de Breer. Wedder weern wi utverköfft! Blots düttmol harrn wi een anner Publikum: keen ‚Heimspill’ as bi dat erste Mal. Aber: De Lüüd weern begeistert, dat geew Bifall twischendörch un toon Schluß fief (!) Vörhänge. Un nich blots dat: De Kattendöper wulln noch een Vörstellung. Dor harrn wi nich mit rekend un nu güng de ‚spontane Organisation’ wedder los. Wi hebbt uns flink ünnereenanner un mit Hein up den fiefuntwinnigsten Oktober einigt un denn weer Pause – för veer Daag. Dor hebbt wi uns all wedder bi Hein drapen. Nich blots wegen de Gemütlichkeit, nee, wi harrn ook wat amplichet to beschnacken.

 

Wi weern nämlich noch keen richtigen Verein. Also, nich dat wi keen Verein weern – dat weern wi wull – man blots noch keen richtigen. Wi weern noch nich indragen – in dat ‚ Vereinsregister’. Un dortau müssen wi uns all noch mal drapen, un uns een Satzung geben, un een kompletten, vörschriftsmäßigen Vörstand un een bahnamplichen Namen vör den Verein. Dat hebbt wi denn ook flink maakt: As Namen harr sick inne Twüschentied statt ‚Kattendorfer Laienspielgruppe von 1984’ heimlich ‚Theater-Club-Kattendorf’ oder kott ‚TCK’ inbürgert. Dor hebbt wi dat bi de illegale Inbürgerung laten un de Laienspielgruppe wedder utbürgert. To de dree Lüüd ut den harten Kern vun den Vörstand keemen nu noch Herbert as tweete Vörsitter, Helga un Heidi as ‚Vereinsausschuß’, Dirk un Susanne as Controlettis wat Rita dat mit den Kaneel ook allens op de Reeg kriegen dee, un ick as Speelbaas.

 

Dormit harrn wi dat mit de Indragung dörch un de meisten Aktiven weern nu inn Vörstand. Dor hebbt wi gliecks niege aktive Mitglieder upnamen: Hartmut Pistorius un Annegret Freitag. Un denn hebbt wi beschlaten, dat Stück nich noch eenmal optauföhren – sünnern tweemal; an fiefuntwinnigsten und sößuntwinnigsten Oktober.

Un so weer dat den ook. Wedder tweemal utverköfft; wedder tweemal Bifall – ook wenn dat na de lange Pause nich gliecks allens so ganz richtig klappen dee. Un denn harrn wi all wedder grote Rosinen in Sack: wi wulln in’t Fröhjohr een nieges Stück upföhrn – up Platt! So steiht dat tominnst in Christa ehr Notizen, de mit den Affsatz uphöört: ‚Wenn mich nicht alles täuscht, sind wir unsere finanziellen Sorgen nach diesen Erfolgen auch los. Ein tolles Ergebnis!’

 

Letzte Week bünn ick mit Christa un George nochmal dörchgahn, wat wi bet nu trechtkregen hebbt. De beiden meent jüst as all de annern, de ick dat al mal bi een Probenabend wiest heff, dat kann so blieben un schall in düsse Oort wiedergahn – man blots, dat wi nu nich mehr so in de Einzelheiten gaht. Wenn juch dat ook recht is, geiht nu so wieder – sünst mütt ji juch mellen.

 Kolenkarken, d. 19.03.2002

 

 

Dat tweete Stück: Twintig Deerns för Stüürmann Behrens vun Harald Ricklefs

(Mo 19.5. Do 22.5. Fr 13.6. Sa 14.6.1986)

 

Tjä, de Anfang för dat nächste Stück weer licht – de weer je al lang maakt bevör wi in November uns Jahreshauptversammlung harrn. Hebbt ji uppasst, wat dat weer? Richtig: Wi harrn uns up een anner Spraak för dat niege Stück verstännigt. Ingelsch (dat kann ja jedeen), Kisuaheli un Bayrisch weern glieks ünnendörch, un ook echte Renners as Esperanto, Nordfriesisch un Middelhochdüütsch harrn keen echte Schangs gegen Platt.

 

Man blots Platt is een wiedet Feld. Dat verstaat ji nich? Denn warr ick juch dat nu mal wiesen.

Wenn mien Mudder up Meckelbörger Platt sä: ‚Hüüt bün ick in Ratzborg wesst.’ hörte sick dat ganz anners an as wenn mien Tante ut de Lüneburger Heide, de ook mit weer, sä: ‚Vundaag weier ick in Ratzborg ween.’.

Dat eenzigst wat gliek weer, weern ‚Ratzborg’ un ‚ick’ – sotauseggen de Eigennamens. Dat is ja nu nich alltauveel.

 

Un dorüm hebbt wi in’n TCK den Kauhannel: Platt is, wat as Holsteiner Platt mit Lokalkolorit dörchgeiht; wobi Uutflöög in’t Ditmarscher bet Meckelbörger un Schwansener bet Osnabrücker Platt keen Weltünnergang sünd un lütte Utrutscher in’t Hoch- un Amptsdüütsche nich in jeden Fall strafrechtlich verfolgt waard.

 

Wo wi dat nu vörwech al klor harrn, hebbt wi uns toallererst üm den geschlechtlichen Proporz quält: As niege aktive Mitglieder hebbt wi Grit Feller, Horst Fritschi un Uwe Schnackenberg upnahmen.

 

Denn heww ick de Leseprobens vun de niegen Stücke utdeelt un in de Rekordtied vun veertein Daag hebbt wi den Eenakter ‚Twintig Deerns för Stüürmann Behrens’ utsöcht. Un flink güng dat ook wieder:

 

Pingsten 1986 an 19. Mai harrn wi uns Premiere. Dree Daag later weer de tweete Upföhrung.

De gaude Naricht: Beide Male weer dat Huus vull. De slechten Narichten: Wegen de unglücklichen Termine müssen wi jedes mal een Generalproov vörwech maken un jedes mal is glieks tau Anfang na den Gong dat Licht wegen Kottschluss wegbleben. Babenhentau müssen wi bi dat tweete mal de ‚Erhalung’ na de Upföhrung för een gaude Stunn ünnerbreken, wiel wi de Bühn noch densülbigen abend affbuun müssen, wiel de Platz an annern morgen al brukt wöör.

Wat de Kottschlüsse angeiht, hett Hartmut, de för Larm un Licht up de Bühne taustännig weer, unsen Vereinswirt denn ook glieks een poor Tipps geben.

 

Up een lütt Saak bi de Premiere kann ick mi noch gaud besinnen. In dat Stück güng dat bannig wat alkoholisch tau: Jümmers wür noch een Konjäckchen mehr antrocken – as een sick dat up’n Containerschipp mit Damens wull vörstellen kann. Un dorüm drünken wi den Schnaps up de Bühne ook nich live. Dat weer’n Mischung ut Appelsaft un sünstwat datt dat blots so utseeg as ob.

Nu weer dat tämlich hitt in de Tied üm Pingsten rüm. Un na dat letzte Öben in de Ole School hett keeneen mehr an den getürkten Schnaps dacht. De wöör eenfach in de Kulissen laten un tau Hein röber transportiert. Un as wi veer Stünnen vör de Premiere uns Generalproov harrn, weer allens tau laat: Dat Tüüg weer in de Twüschentied gärig worn un een niege Mischung weer nich mehr hentaukriegen. Wie harrn – as een dat up so’n Generalproov vermoden is – heel annere Sorgen as Details bi disse Requisiten. Also hebbt wi uns flink bi Hein as Ersatz för den Alkoholersatz richtigen Alkohol besorgt un denn güng dat los. De Generalproov lööp denn ok as se lopen schull – man blots achteran weern wi all bannig möh. Un bet tau de Premiere weer nich mehr veel Tied. Also hebbt sick de betroffenen Speelers noch een beten wat henleggt un sünd denn de Premiere mit de richtige VauNull angahn.

De Premiere hett dorför wunnerbor klappt. Siet de Tied sünd ook düsse Saken up uns Bühn original un ward nich mehr türkt – so as dat al in Spoerl siene Feuerzangenbowle heeten deit: ‚Dem Reinen ist alles rein’.

 

In de Halftied twüschen de ersten un de letzten beeden Upföhrungen hebbt wi noch flink een Mitgliederversammlung inschaben. Dat güng hauptsächlich üm’t Geld un dorüm, wat wi bettau lehrt harrn.

Geldmäßig hebbt wi den Kassenbericht vun’t Vörjohr för gaud befunnen un up düsse Basis beslaten, de restlichen Inlagen vun den Vereins- un Bühnenupbu an de Mitglieder trüchtaubetalen. Dormit harrn wi unsen Kassenbestand rückwirkend up sößunsöbentich Mark un neegenunföftich Penn utdröögt.

Dat is keen godet Ergebnis seggst Du? In Gegendeel: Een Existenzgründung, de in’t erste Johr mit’n Plus rutkümmt, de müsst Du erst mol söken! Un denn: Wi hebbt ook Engagements hatt, bi de wi in’t Minus kamen sünd. Aber dat warr ick noch later vertellen un ook dor hebbt wi watt ut lehrt.

 

Richtig, dortau wull ick ja noch wat seggen: Lehrt hebbt wi vör allen Dingen, dat wi de Termins lang in Vörrut na uns Wünschen kloor hebben möt. So oft as wi düt mal de Bühn up un affbuut hebbt – un ünner wat för Bedingungen – dat güng ja up keen Kauhuut. Un babenhentau weer klor, dat ook veele annere Saken glieks tau Anfang intüüt ween mööt: wer mitspeelen waard, wer tauseggt, un un un …

Denn hebbt wi beslaten, dat wi dat dat nächste Mal beter maken wulln – un denn güng dat in de tweete Runn.

 

An dötteinsten un veerteinsten Juni weer de drütte un veerte Upföhrung, natürlich wedder mit een Generalproov twee Stünnen vörwech. (Terminplanung, Terminplanung!!) Düttmal hebbt wi blots de halben Stöhl in den Saal stellen laten: de Vörverkööp weer mehr as mau un denn weer an dötteinsten ook noch bi de Fautball-WM in Mexico abends dat Spill Düütschland gegen Dänemark. Wenn bet nu noch keen markt hett, datt een dat mit de Termine bannig wichtig …..

 

Mit düsse Botschaft un mit hangende Köpp güngen wi in de Maske. Un denn kömen veel mehr Lüüd un wi müssen flink noch Stöhl in den Saal stellen un denn noch mehr Stöhl un noch mehr – un ook an nächsten Dag wedder. Op ji dat glöwt oder nich, wi harrn ook an düsse beiden Dag dat Huus binah full. Un wat veel wichtiger is: De Lüüd weern begeistert un klatschten as dull!

 

Tjä, un ook dütt mal harrn wi uns Besetzungsprobleme to meistern:

Heidi kunn de Funkerin nich bi jede Upföhrung speelen, also müss ook Waltraud de Rull pauken.

Un toon eersten Mal müssen wi meern in de Öbungstied een Rull ganz neeg besetten: Rita is insprungen un hett de Fru vun den Kaptein speelt.

 

Dat drütte Stück: „ . . . un baven wahnen Engel“ vun Jens Exler

(27.3. 28.3. 3.4. 4.4.1987)

 

Dat wi dat bi düt Stück allens beder maken wulln, hebbt wi ernst nahmen. Al tein Daag na de letzte Upföhrung hebbt wi uns bi Hein drapen un Nägel mit Köpp maakt:

 

   –  Wi hebbt beslaten, een Dreeakter up Platt uptauföhren

   –  De Termins sünd forts mit Hein fastmaakt woren:
Premiere an Fredach den 27.03.1987 un denn den direkt folgenden Samstag, Fredach un Samstag

   –  Un niege Aktive hebbt wi upnahmen:
Birgit Schnackenberg un Bernd Ulrich

 

Un liekers harrn wi wedder tau wenig Mannslüüd, de Tied un Lust to’n Speelen harrn: ganze Twee! Also müss na een dortau passendet Stück söcht warrn un so sünd wi op „ . . . un baven wahnen Engel“ kamen. Dat harr den groten Scharm, dat dorin blots dree Mannslüüd vörkemen, wobi een dorvun vun een Naber in een Naberin geschlechtsümwannelt warrn kunn. Mit düsse Operation hebbt wi denn ook nich lang fackelt, flink de Rullen todeelt un an denn neegenuntwinnigsten Juli de erste Leseproov makt – binah up denn Dag genau negen Mand vör de Premiere, as sick datt hört, wenn een to’n ersten Mal mit een Dreeakter schwanger geiht.

 

Man dat arme Göör hett watt uthollen müsst eher dat dat up de Welt keem:

 

Al bi de erste Leseprov weer so wenig Leev dorbi dat Christa vörsichtig formuliert in ehr Upteikenungen fasthollen hett: ‚Die Begeisterung für das Stück hält sich in Grenzen’.

Denn wöör dat arme Deert in luder lütte, verdauliche Stücken hackt, un as’t ganz ueteneen weer, sutje piano wedder een bi een tosamensett – eerst jedeen Törn för sick un to’n Schluß dat Ganze. Probenplan nömt sick dat. Dat hebbt wi dor to’n eersten Mal gnadenlos dörchexerziert; weer bannig dröög un gewöhnungsbedürftig – aber: hett holpen! Un dorüm maakt wi dat nu jümmer so.

 

Aber ook as wi al ganz dicht an Stichdag ran weeren un sotauseggen Schwangerschaftsgymnastik, Vörsorgeünnersökungen un dat Ganze mit Erfolg achter uns harrn, door kööm dat noch knüppeldick:

Susanne kreeg een Bänderriß, de opereert warrn müss, un kunn nu nich schminken. Dor sünd denn Uwe un Olav Wagner insprungen un hebbt vör allen Dingen Helene (Grit) un Elvira (Waltraut) Engel old utseihn laten: Luut Book weern de beiden ole Damens wiet öber Sößtig. Bi Grit bedüüde dat vun fiefuntwinnig up sößunsößtig in föfftein Minuten. Dat is dat sülbige as bi een Ferrari vun null up hunnert in dree Sekunden – egal, ob de nu nieg oder gebruukt is.

Un denn hett sick to gauder Letzt noch uns Helga, de denn ümwannelten Naber speelen schull, een Flünken braken. As de Volksmund so richtig seggt ‚ . . . dann geht er aufs Eis’. Aber ook dat keem wedder inne Reeg: De Arm keem in Gips un de Gipsarm keem in’n Text: De wöör dor eenfach mit rinintegriert.

 

Oh nee! Nu bün ick bi’t Klönen al meern in de Upföhrung rinplatzt un dorbi hebbt wi doch de erste Leseproov noch gornich ganz achter uns. Also, wiel uns dat Kind nich glieks ganz na de Mööt weer, sünd wi denn ook erst eenmal frömd gahn; düttmal ganz na Quote dree Mannslüü un dree Fruunslüü – door harrn düttmal denn ook naug Mannslüü Tied un Lust tau. Wi sünd nämlich in August up’t Kattendörper Kinnerfest as Mannschaft för den TCK bi ‚Spill ohne Grenzen’ uplopen un hebbt denn ook tatsächlich denn ersten Pries gewunnen. Na düssen erfolgreichen ‚Seitensprung’ sünd wi denn vuller Elan to uns Provenabende mit uns armet Göör wedder trüchkamen un hebbt’ denn so na un na jümmer mehr leev gewunnen bet wi uns bi de Premiere gor keen schöneret Kind mehr vörstellen kunnen:

 

De Vörverkööp leep allerbest, jede Upföhrung weer uutverköfft un wi müssen jedet Mal noch Stöhl dortaustellen! De Taukiekers weern begeistert un hebbt uns dat ook seggt, so dat wi vun nu an Dreeakter speelen ward – ook wenn twee Stünnen un een halbe up een Stohl up’n Saal keen Zuckerschlecken is: De Lüüd wöllt dat ja! Üm dat mit de Stöhl een betten lichter tau maken geew dat vör den drütten Törn een Paus vun twintig Minuten un in de Tied hebbt Mitglieder vun TCK in Saal Getränke verköfft.

 

Un ook wat anners weer nieg bi düsse Upföhrung un is vun dor an so bleben: De Soufleuse seet in Kassen vör de Bühn. Vörher wör jümmer vun de Siet dörch een lütt Finster mit Vörhang tauseggt. Datt hett aber nie nich so richtig gaut klappt un bi unsen Dreeakter wulln wi up goor keen Fall een Pann riskieren. De geew dat ook nich, blots de Kassen kunn nich verhinnern, dat de Speelers eenmal so in Swung weren, dat so glatt dree Sieden weglaten hebbt. Se hebbt locker wiederspeelt un de Taukiekers hebbt woll nicks markt aber de Panik achter de Bühn un vörn in’n Kassen hett den Sweet so dull utbreken laten, datt een de Drüppen binah dalfallen hören kunn.

 

 

Dat veerte Stück: „Dat Inserat“ vun Renate Delfs

(Sa 27.2. So 28.2. Fr. 4.3. Sa 5.3. 1988)

 

Ehr dat wi uns in dat neegste Stück verbeestert hebbt, sünd wi eerstmol Mitglied in den ‚Verband der Amateurtheater Schleswig-Holstein e.V.’ worrn – vun wegen de ‚Professionalität’. Dat schall jo nich leeg sein, wenn di vun anner Lüüd wat bipuhlt ward, und du nich allens sülben utklamüstern müst. Denn hebbt wi – sotauseggen as ‚Muskelübung’ – noch flink een eegen Sketch för dat veertigjährige Jubiläum vun’ TSV Kattendorf schreeben un ook to’n Besten geben, un denn weer’n wi fit för ‚Dat Inserat’. So heet nämlich uns nieget Stück. Utsöcht weer’t flink: Dree to Utwahl un blots een kunn besett warrn – Herz, was willst Du mehr? (Mien Job as Speelbaas weer to de Tied dat reine Zuckerslicken.)

De Provenabende un de Vörbereitungen vör de Upführungen hebbt wi na de sülbige Melodie afspuult as bi ‘… un baaven wahnen Engel’ (wat eenmol klappt, klappt jümmer), un dat weer gaut so: Dree vun de veer Upführungen weern wedder uutverköfft un een vuller Erfolg, bloots de tweete nich. De weer twars gaud besöcht (man nich utverköfft) un keem ook an (man nich so dull as de annern). Woan hett legen? Dat weer unse eerste öffentliche Upföhrung an een Nameddach. A-ha! Sowat hebbt wi denn in de nächsten Johren ook fix blieben laten.

 

Dat föffte Stück: „Müggensack sien Venus“ vun Tilly Hütter

(So 25.2 Sa 3.3. So 4.3. Sa 10.3. So 11.3.1989)

 

Wi warrt jo all öller – mit jedet Stück kümmt een Johr dortau. Dat mach för Rullen as de beden olen Damens in ‚… un baven wahnen Engel’ wunnerboor ween, man wenn dat de eenzigste Entwicklung is, denn köönt wi bald blots noch Stücke so as ‚Pension Alzheim’ speelen. Dor weer’n wi doch bannig froh, dat Holger Ahlrichs nu bi uns mitspeelen wull – een vun dat ünnere Enn vun de Alterspyramide. Un ganz in Jungbrunnen ünnerdükern de de TCK, as Rosi Fritschi de ‚Kinder- und Jugendgruppe’ in TCK grünnen de, de denn ook glieks in Dezember 1988 mit ‚Spaghetti mit Ketchup’ ehre erste Upführung harr. Mehr war ik öber düsse Gruppe aber nich vertellen. Dat schöllt se man schön sülben maken. So as ook bi all de annern Gruppen, de de TCK later grünn’t hett. Ik war man gra noch seggen, wann’t losgüng – un gaut is. Süst wart düsse Chronik nienich fardich.

 

‚Vor den Erfolg haben die Götter den Schweiß gesetzt.’ Dat stimmt! Wat dat Lehren und Öben angeiht stimmt dat ennerwegens. Man dütmol stimmte dat glieks duppelt. Wie kunnen nich länger in de Ole School öben un hebbt in’n Kattendorfer Hof een niege Ünnerkunft funnen: De Requisiten kömen in Keller (de hebbt wi an achtuntwinnigsten Juni 1988 röberpuckelt) un wi kömen jeden Deenstag abend vun acht bet Klock ölben in den ‚Gemeinschaftsraum’. Dormit weer dat Öben in uns eegen Kulissen bannig inschränkt, denn meisttied müss de Ruum achteran wedder leddig ween.

Ook bi de Organisation geew dat Verännerungen: Toon ersten mal harrn wie een richtige Regie. Dorför hett Frauke sick mellt – statt speelen. Aber dor harr een Uhl setten: Regie – ja; nich speelen – nee! Veer Weeken vör de Premiere hett se babenhentau de Rull vun de ‚Venus’ öbernahmen.

Denn hett uns Sporswien, dat jümmer spendenhungrig in de Gegend rümsteiht, een Namen kregen: Gerda! So hett in’t Stück de Söög heten, de süchtig na Gummibärchen weer.

Un ook toon ersten mal hebbt wi fief mal upföhrt, weil wi bettau jümmers utverköfft weren. Dat weern wi jetzt bi de ersten veermal ook (bi de Premiere kemen de ersten all een Stünn vörher in den Saal), blots de fiefte hebbt wi nich up Anhieb vullkregen.

Kunn een mehr verlangen? George ja: In’t Protokoll vun de Jahreshauptversammlung is tau lesen, dat he dat allens gaut un schön finnen deit, man blots wi schullen achteran uns Bühn tosamenpacken un noch een Upföhrung anbummeln – auswärts. Mit den Wunsch is he aber up dove Ohren drapen – erstmol.

 

Bi disse Gelegenheit will ik juch mal vertellen, wat een Taukieker an so’n Abend beleben kann – dat süht een allerbest an dat Programmheft von düt Stück. De ersten kaamt so gau as’t geiht, denn de letzden mött up de billigen Plätze – ook wenn al de Korten dat sülbige kosten daut – un all kriegt se een Programmheft. Dor steiht allens binn: Wat de TCK Nieges tau vertellen hett, meist ook dat wi Aktive söken daut un wat för welke wi söken daut.

De Aktiven bi dat Stück warrt all nöömt un ook wat se to daun hebbt. Un wat wann passieren deit. Dormit dat ook de mitkriegt, de dat nich lest hebbt, vertellt George bi sien Ansprache vör dat Stück dat ook noch mal:

Wann dat de Pause gifft; datt een in de Pause wat to drinken kriegen kann (watt un wo, dat steiht in’t Programmheft), datt een in de Pause al sien Eeten för achteran bestellen schall (watt, dat steiht ok in dat Programmheft) un datt na dat Enn vun dat Stück Disch und Stöhl in den Saal upstellt warrt dormit een noch een gaatlichen Klönschnack hollen kann (dat steiht ook in dat Programmheft) wobi een de een oder anner vun de Speelers öber den Weg lopen kann. Dat is doch ‘n ganzen Barg för’t Geld. Heww ik noch wat vergeten? Ach ja: Dat Stück! Dat giwwt för lau babenhentau!

 

Dat sösste Stück: „As’n Wulk in’n Wind“ vun Ingo Sax

(Sa 3.3 Fr 9.3. Sa 10.3. Fr 16.3. Sa 17.3.1990)

 

Na uns erste fiev Stücken harr’n wi uns sotauseggen ‚etabliert’: Wi weern vun een hochdüütschen Eenakter öber een plattdüütschen Eenakter to een klassischen Dreeakter up Platt kamen un harrn dat nu al dreemal bi een meist utverköfft Huus dörchexerziert – bi dat letzde Mal mit fiev Upföhrungen achterenanner. Dor harrn wi denn jo mit taufreden ween kunnt – dat weern wi ok – un man jümmer so wiedermaken kunnt – man, dat wulln wi nich. Ehr dat wi dor sachtens bi indrusseln deen, wulln wi wat Nieges versöken – un nich blots up een Oort.

 

Fangt wi mal bi dat Licht an (dat bruukst Du ja, sünst kannst up de Bühn nix sehn). Wi hebbt uns een richtige, komplette ‚Beleuchtungsanlage’ anschafft. Wat wi mit uns Provisorium, dat wi betto hatt harrn, allens beleevt hebbt, will ik juch man lever nich vertellen. Dat güng uns aber bannig an’t Portmonne: De Innahmen vun de letzten beiden Stücken langten man gra so, üm’t to betahlen. Elke Ahrens, de nu up den Kaneel uppassen de, säh, dat wi dat klorkriegen kunnen, wenn wi bi all de annern Saken bös wat knickerich weern.

 

Dat wulln wi ook. Man bi de Dekoration vun’t niege Strück seeten wi all wedder up’n Proppen: Dat müss all beeten wat moderner ween un ut een Guß. So as fröher bi Oma un Opa un alle Bekannten rümfragen, wat se nich noch wat Passendet up den Böhn harrn, güng nich. Dor hebbt wi denn dat ‚Sponsoring’ erfunnen. Dat kennt ji doch? Dat maakt nu veele annere ook, wo dat bi uns so gaut klappt hett. Wi hebbt mit een bekanntet Möbelhuus uthannelt, dat se een ganze Siet in uns Programmheft för sick alleen för Reklame kriegen schullen, wenn se uns Bühn komplett na den Entwurf vun Heidi mit passende Möbel utstaffiern deen. De Firma kann een woll nich in een Chronik nömen, man blots soveel: den Elchtest hebbt de Möbel up uns Bühn allerbest bestahn.

Licht un Deko weern also brandnieg, dor wulln wi ook bi uns Publikum wat modernisieren:

Wi hebbt uns to’n eenen bi de Lübecker Nachrichten bi den ‚Wettbewerb des Landesverbandes’ mit uns Stück anmellt un to’n annern hebbt wi den Autor inlaadt, sick doch mol sien Stück bi uns antaukieken. Un so harrn wi bi uns Premiere neben uns Publikum un de Presse noch spezielle Kritiker bobenhentau sitten.

 

Kunn dat gaut gahn?

Naja, seggst Du, dor warrt ji wedder so een Stück nahmen hebben, wo ji all siet dree Johren weet, dat ji sowat speelen könnt und dat dat bi de Taukiekers ankümmt. Hebbt wi aber nich. In Geegendeel! Dat Stück weer hagelnied, erst vun een eenzig anner Bühn upföhrt worn. Und dat typische kommodige plattdüütsche Buuernstück weer dat erst recht nich. Up’n Buuerhoff speelte dat woll. Man de wör mit’n Plastikbreegen stüürt un de Handlung harr blots so’n beten wat mit Kauschiet un Swienstall to daun. Dorför geew dat jede Menge psychologische Verwicklungen. ‚Dialoge mit menschlichem Tiefgang’ hebbt se achteran inne Zeitung schreben.

 

Also noch mal: Kunn dat gaut gahn?

Dat kunn! In’n ersten Akt weern de Taukiekers bannig wat verwunnert, wat se dor to sehn kregen, hebbt nadacht un weern stiller as sünst. Aber dat Stück weer nich blots toon Grübeln makt, dat harr ook siene lustigen Steeden und dat dat beet toletzt spannend bleew, dor hebbt wi tausamen mit den Autor al för sorgt. As’t vörbi weer, klatschten de Lüüd as dull, Ingo Sax, de Autor, keem to uns na baben un hett sick bi uns bedankt, un den tweeten Pries bi den Wettbewerb hebbt wi ook noch kregen. Wi flögen as up Wulk söben in’n Wind un wulln gor nich mehr rünner.

 

As de Upföhrungen vörbi weern, müssen wi dat aber doch, un denn nadenken, wo dat wiedergahn schull. Klor weer, dat wi uns nu öfter mal wat Nieges wagen wulln. Klor weer aber ook, dat wi jümmer uns Publikum as Messlatte nehmen wulln, un nich irgendwelke Kritiker oder alleen uns sülben. Anners seggt: Egal wat wi speelt, de Saal mutt vull ween.

 

Dat weer he ja west: In Vörverkööp weern de Premiere un de tweete Upföhrung all utverköfft wesst, eher dat wi de Bühn upbuut harrn, un de restlichen Korten weer glieks na de Premiere weg. Dor hebbt wi up de Hauptversammlung beslaten, dat wi dat neegste Mal sössmal upföhren wulln, un wiel Taukiekers mal Intritt den Ümsatz ergifft, hebbt wi bi de Gelegenheit ook glieks de Priesen anhaben.

George hett denn wedder dormit anfungen, dat wi achteran mit uns Stück ook mal woanners antreden schulln, aber dor wull keeneen wat vun weten. Also vör gaut tweedusend Johrn schall dat een gewissen ‚Cato’ ja mal trechtkreegen hebben, dat he de Römers bi jede Gelegenheit sien Hartenswunsch bipuult hett, bett se em den erfüllt hebbt, blots dat se sick dat nich länger mehr anhören mütten – aber hüüttodags geiht sowat doch nich mehr, oder?

 

 

So, dor bün ick wedder. Is all wedder soveel Tied vergahn, siet ick dat letzte Mal wat schreben heww. George fangt all dat Drängeln an un ick harr doch verspraken, düssen Sommer warrd dat ganz bestimmt wat. Hett ook wedder een Uhl setten. Aber nu warr ick in de Tasten hauen, dat dat man so kracht, dormit ick dit Johr tominnst noch bet to de Upföhrung 1997 kaam. In dat Johr hebbt wi mit de Chronik anfungen. Veel Tied heww ick nich mehr: Bet Niejohr sünd man blots noch söß Daag!

 Kolenkarken, d. 25.12..2003

 

Dat söbente Stück: „Allens oder Nicks“ vun Jack Popplewell

(Sa 23.2 Fr 1.3. Sa 2.3. Fr 8.3. Sa 9.3.1991)

 

Ditmol hebbt wi uns een Stück utsöcht, dat de Autor gar nich up platt schreben harr. Dat Original heet „Darling I’m home“ vun Jack Popplewell un weer achteran up Platt öbertsett worrn. Dat güng avers jüst so gaut as de plattdüütschen Stücken dorvör. Bi unser erstet Boulevardstück hebbt denn ok glieks twee niege Schauspeelers up de Bühn stahn: Burkhard Blank un Günter Dill.

 

In de fiev Billers güng dat nich üm Buurnhoff, Seefohrt oder annere Soken, an de een bi plattdütschet Theater denkt. Dat güng üm „Rollentausch“: De Fru hett dat bankrotte Geschäft vun ehr’n Mann wedder ton Lopen kregen un he hett in de Tied Gefallen an Kaken un Spölen funnen un sick to een richtigen Huusmann entwickelt. Man vun de dree „K“ hett blots de Kark fehlt: De Handlung weer full vun Köök un Kinners, so dat dat een vergnögten, „leicht verdaulichen“ Abend würr, as dat in de meersten Presseberichte schreben stünn.

Und dat weer een gauden Kontrast to dat nadenkliche Stück in’t Johr dorför.

 

Apropos „leicht verdaulich“: De Presse hett nich blots vun dat Stück schreeben, man ok vun den obligatorischen Ümbu vun den Saal achteran und dat een dor een gaadlichet Eeten na de Upföhrung kriegen kunn. Sogor de kumplette Theater-Spies-Kort mit Priesen dorbie wörr druckt.

 

Dat achte Stück: „Blickschaden“ vun Hans Gnant

(Sa 15.2 Fr 21.2.. Sa 22.2. Fr 28.2. Sa 29.2.1992)

 

Wiel uns erste söben Stücken good bi unse Taukiekers ankamen weern un wi ook dormit tofreeden weern, wulln wi nu mal ruutkriegen, wat annere Lüüd dortau seggen würrn, wenn de ganz offiziell ehr Urdeel spreken müssen. Un so hebbt wi uns mit „Blickschaden“ bi den Kreis Segeberg för den „Kunst- und Kulturpreis“ beworben. Un ob ji dat glöwt oder nich: Wi hebbt vun de Plattdütschen den ersten Pries kregen (tweedusend Mark hett Elke insackt).

 

Un wedder harrn wie en nieget Mitglied, dat glieks mit up de Breer stünn, de för uns de Welt bedüüt: Ina Dittmar.

 

Erfolg maakt süchtig. As wi de Gelegenheit kregen, hebbt wi ganz wat Neeget utprobeert. Wi sünd mit een kotten Part ut uns Stück (fiev Minuten weern erlaubt) in’t Feernseihn in de plattdütsche Talkshow „Fleitjepiepen“ uptreed – as Pausenclowns sotauseggen.

 

De fiev Minuten hebbt wi alltausamen ganz demokratisch an een gemütlichen Abend bi dat Bekieken vun dat Video vun uns Upföhrung bi Hein utsöcht. As wi dat Ergebnis denn achteran in’t Fernsehn ankeken hebbt, kunnen wi klor seihn, dat wi dat Wichtigste nich bedacht harrn: De Fernsehtaukiekers kennt dat Stück nich. För de weer de ‚Schlüsselszene’ de wi utsöcht harrn, gor nicht gaut to verstahn.

 

Aber dat maakt nix. Dorför weer dat ganze Ambiente bi so een Live Fernsehupföhrung hoch interessant. Un ook de Opföhrung ohne Kulissen un blots mit twee dree Requisiten un een Probelauf vör dat Publikum in’t Kap Polonia in Pinnebarg weer een Erlebnis.

 

Wi hebbt jedenfalls unsen Spaß hatt. Ick weet gor nich, wat een dat vertellen dörf, aber dat is mi vun dat Drumrüm an besten in’t Gedächtnis bleben:

Wi weeren ja nu mit ganz veel Speelers kamen un harrn ook uns Requisiten sülwst mitbringen müsst. Dor markten wi, dat de ‚richtigen’ Schauspeelers un Kumparsen ganz gaut bi de ‚Aufwandsentschädigung’ wegkömen, un wi eher nich – tominnst wat den Pries pro Kopp angeiht. Dor harrn wi uns jüst son beten gnadderich in dat Restaurang trüchtrocken, wiel wi ook noch so lang täuben müssen, un harrn gra ton Uphellen vun de düstere Stimmung wat Gaudet ut de Getränkekort bestellt, as de Kellner fragen däh: „Geht das auch auf Rechnung des NDR?“.

 

Ick warr nich verraden wer, aber een vun uns säh dor: „Ja, aber selbstverständlich! Und kommen Sie doch demnächst nocheinmal vorbei, wenn es Ihnen nichts ausmacht.“

 

Dat würr denn doch noch een gemütlichen Abend, un bi de nächste Gebührenerhöhung vun de GEZ hebbt wi keen beten rümmuult, weil wi ja nu weet, dat wi jümmers in de erste Reeg sitten daut.

 

 

Dat neegente Stück: „Een Schloss in England“ vun Manfred Brümmer

(Fr 12.2. Sa 13.2 Fr 19.2.. Sa 20.2. Fr 27.2. Sa 28.2. Fr. 20.8. Di 21.12.1993)

 

Dree hochdütsche ‚Sprichwörter’ fallt mi hier in:

 

1. Gut Ding will Weile haben.

 

Dat is in de Geschichte vun TCK jümmer wedder tau finnen. Vör dree Johrn harr’n wi all beslaten, sößmal uptauföhren, man erst na den Erfolg vun „Blickschaden“ hebbt wi uns dat truut – un wöörn glieks vörwech belohnt: In de Presse weer tau lesen „Schon vor der Generalprobe waren alle sechs Vorstellungen der Komödie ‚Een Schloss in England’ ausverkauft“.

 

Ook bi dat Programmheft hebbt wi tauleggt: Up de tweete Sied weer een lütt Bild vun George un een groot Bild vun dat Team, dat dat Stück up de Bühn bröcht hett – de Anfang von een persönliche Vörstellung vun de Mitglieder vun TCK, de in de nächsten Johrn jümmer intensiver wörr.

 

Wi harrn Besöök vun den Autor vun dat Stück. Manfred Brümmer weer recht taufreden mit dat, wat he tau hören un tau seihn kreeg, un hett uns to een Upföhrung vun de Bühn, bi de sein Fru speelen dee, up’n Darß na Mäck Pomm inlaadt. Dor sünd denn een ganzen Barg TCKler in Fröjohr henföhrt.

 

Bi dit Stück kunn wi ton ersten Mal den ganzen Saal vör den Vörhang ton Speelen nutzen, nich blots de Bühn dorachter. Dat füng glieks dormit an, dat de Vörhang tau bleew, un een gewissen Willi Holtnagel an een lütt Rednerpult inne Eck vun den Saal Reklame för siene plattdütsche Partei möök. De wör denn vun siene komplette Familie ut Konzept bröcht, de dörch de Dör ganz hinnen in den Saal rinkeem (vun buten ut de Küll vun Winternacht in Februar!) un sick dörch de Taukiekers hendörch bet tau Willi vörkämpfen dee. As se em vekloort harrn, dat he een Schloß in England arft harr, sünd denn all wedder dörch de Taukiekers mank dörch na achtern in de Winterküll verswunnen.

Dat weer de erste Akt.

 

För den Tweeten güng denn de Vörhang öberhaupt ton ersten Mal up un de Ingangshall vun dat Schloss weer tau seihn. As denn de Rechtsverdreiher mit sein Sekretärin vun de Siet ut Hein sien Thresenruum vör de Taukiekers lang un vun vödden up de Bühn klattern dee, harrn wie alle Dören integriert, de bi Hein to kriegen weern.

 

Dat Stück harr Manfred Brümmer son beten bi Oscar Wilde sien „Gespenst von Canterville“ affkeken, un so harrn wi ton ersten Mal nich blots Blaut sünnern ook een Geist up de Bühn, de up Ingelsch brabbeln dee, un för den wi Geräusche und richtige Lichteffekte maken müssen.

 

2. Wenn es dem Esel zu wohl wird, geht er aufs Eis.

 

As dat mit dat Utprobeeren vun wat Nieget bi dit Stück so gaut klappt harr, wulln wi glieks noch wat versöken, vun dat all een poor Mal schnackt worrn is: Een Gastspill.

 

An twinnigsten August hebbt wi bi dat Hartenholmer Dorffest abends in den Central Gasthof Lensch dat “Schloss” upföhrt. Dat weer hoch interessant. De ganze Infrastruktur weer anners: de Bühn höger, de Ruum ton ümtrekken nich achter de Bühn sünnern dorneben, un, un un. Klappt hett dat mit de Upföhrung, aber bi dat Pekuniäre seeg dat ganz anners ut, as wi uns dat dacht harrn. Unkosten un Innahmen weern gor nich in dat Verhältnis, dat wi uns wüscht harrn. As Elke uns bin nächsten Theaterabend jüst verkloort harr, datt wi man gra noch so Gewinn makt harrn, (im einstelligen D-Markbereich), kööm Helmut Heins dortau un säh, dat dor noch wat tau betahlen weer, wiel de Pausengetränke nu doch nich vun den Veranstalter vun dat Dörpfest öbernahmen würrn – un dor seten wi denn in’t Minus! Wi harrn man nich dat „Schloss“ upföhren schullt, sonnern den Ohnsorg-Klassiker „Keen Utkamen mit dat Inkamen“!

 

Aber sowat hett uns ni nich opholln. Dat weer Lehrgeld. Und dat wi dor wat ut lehrt harrn, hebbt wi glieks in’t sülbige Jahr bewiesen kunnt: Wi hebbt dat Stück noch mal as Gastspill upföhrt – in dat neege Rathuus in Kolenkarken – un ditmal mit Gewinn.

 

3. Ende gut, alles gut

 

Dorbi seeg dat kott vör de Opführung an Deensdach den eenundtwinnigsten Dezemeber – midden in den Probenstreß vun uns nächstet Stück – ganz so ut, as wenn’t ditmol nich klappen schull.

Een Dach vörher kööm Grit, de min Sekretärin speelen dee, mit’n Blinddarm in’t Krankenhuus. Nu seten wi upp’n Proppen! Aber Sieke Bahnsen, de jüst dit Johr tau uns kamen weer, hett sick bi ehr Arbeit free nahmen, een Dach un eene Nacht lehrt un lehrt, un denn müssen wi all gaut een Stünnen ehrer na dat Rathuus kamen, dormit sei mit uns ehren Part öberhaupt ton ersten Mal up de Bühn öben kunn.

Wat schall ick juch seggen? Dat hett klappt. Weer een grote Leistung vun Sieke!

 

Aber nich blots de Speelers, ook Bernd mit siene Bühn harr improvisieren müsst: In dat Rathuus kunnen wi uns holten Kulissen nich fastmaken. Dor wörr eenfach allens dörch niege Kulissen ersett, de schier ut Vörhangs maakt wörrn. Blots de holten Dören hüngen in holten Dörrahmens, de an den Fautbodden fastmaakt weern.

Dat weer een gaude Öbung för uns ‚Roadies’, wiel wi in de nächsten Johrn regelmäßig up Gastspill gahn sünd.

 

Dat teinte Stück: „Een Matjes singt nich mehr“ vun Konrad Hansen

(Fr 11.2. Sa 12.2 Fr 18.2. Sa 19.2. Fr 25.2. Sa 26.2.  Do 3.3. 1994)

 

Un nu köm uns erstet Jubiläum : Wi harrn bettau jeded Johr een Stück up de Breer bröcht – jümmers een beten fröher in’t Johr – so dat uns teinted Stück genau neegen Johr un söbenuntwinnig Daag na uns Grünnung an föffteinsten Januar 1985 nu an ölften Februar 1994 Premiere harr.

 

Dor hebbt wi uns nich lumpen laten un dat Drumrüm ollig uppoleert.  Svend-Olaf Michelsen, de all een tiedlang bi uns weer un ditmol to’n ersten Mal as Buttler up de Bühn stünn, hett sick de Programmheften vörnahmen un vun de veersiedigen Heften, de wi bett nu harrn, to een twölfsiediget Hochglanzprogrammhaft mit Jubiläumskranz up de Titelsied uppeppt. Ook de Intrittskorten weern druckt mit een Bild vun een Kirl mit’n Fisch up un baben dat TCK-Emblem in gröne Farv.

 

Ton ersten mal up uns Bühn weern ook Birgit Möller as min zickige Dochter un Helmut Heins, de eerst veer Weeken vör de Premiere insprungen weer un as Klaus Büssenschütt een perfekten Klodeckel-Pavarotti henleggt hett.

 

Na de Premiere kregen alle, de up de Bühn stünnen, een Zeddel in de Hand. Denn wöör een Leierkastenwagen rinrullt un alle müssen na de Melodie vun Macky Messer föfftein Strophen öber den TCk singen – vun de Wiege bet to (nee, nee, keen Bang) bet to uns Jubiläumsupföhrung.

 

Dat Stück weer een glatter Erfolg un wi güngen wedder up Tournee, as een ook in de Presse lesen kunn : « Schon vor der Jubiläumspremiere zum zehnjährigen Bestehen der Truppe waren alle sechs Vorstellungen ausverkauft. Wer dennoch das Stück sehen möchte: am Donerstag, dem 3. März, um 20 Uhr spielt der Theaterclub im Heinrich-Sengelmann-Krankenhaus in Bargfeld-Stegen.“

 

 

 

Dat ölfte Stück: „Droom vun Leev un Aventüer oder De lesde Roos“  vun Frank Vosper na Agatha Christie – plattmaakt vun Heide Tietjen

(Fr 10.2. Sa 11.2 Fr 17.2. Sa 18.2. Fr 24.2. Sa 25.2. Fr 3.3. Sa 11.3. 1995)

 

Na dat Jubiläumsstück hebbt wi uns an een ganz negen Stoff rantruut: De Kottgeschichte „Philomel Cottage“ vun Agatha Christie ut dat Johr 1934. Frank Vosper harr dor dat Bühnenstück „Love from a stranger“ ut maakt un Heide Tietjen harr de hochdütsche Översettung dorvun denn platt maakt un den Namen „Droom vun Leev un Avendüer“ verpasst. Dat Stück fünnen wi goot, blots de Titel erinnerte uns tau sehr an „As’n Wulk in’n Wind“. Un so hebbt wi em den Binamen „De lesde Roos“ updrückt. Bang weern wi nu nich mehr; nich vör wat Nieges un ook nich vör dat Utstriken un Ännern vun Text – un wenn dat de Titel is.

 

Licht weer dat aver nich. Dat erste Halv vun dat Stück harr noch siene lustige Steeden, man denn wurr dat ernst un ton Schluß keem dat knüppeldick – een Giftmord up de Bühn. Würr dat allens klappen? Könnt wi de Taukiekers mit “Spannung” fesseln, wenn’t nix mehr to Lachen gifft? Un veel wichtiger: Wat würr dat Publikum öberhaupt dortau seggen? Hebbt wi uns toveel wagt?

 

Wi hebbt achteran veel Schullerkloppen kregen. Aber so mancheen sä ook, dat wi twars gaud speelt harrn, dat wi aber dat nächste Mal wedder een “richtiget” plattdütschet Stück speelen schulln. Wedderkamen wulln se denn aber doch. Ook in Theaterclub weern all glücklich mit dat Ergebnis, man een Saak schull in Taukunft möglichst mieden warrn: De halbe Tied weern Grit un ick allen up de Bühne weest, wat för de Mitspeelers nich so schön weer. Dor wullnwi bi niege Stücken denn bedder up achten.

 

De Kritiken in de Lokalpresse weern goot. Besünners interessiert hett uns dat, wat in “Blick zur Bühne” öber uns „Wagnis“ to lesen weer, wiel de ook geern mal dat schriewt, wat nich so gaut weer – bet hen to een totalen „Verriß“.  Wat dor to’n Schluß as Gesamtergebnis to lesen weer, is uns ganz warm rünner gahn:

„Alles in allem ein gelungenes Wagnis. Ich hätte mich nicht getraut, Agatha Christie auf platt in einem Dorfgasthof auf die Bühne zu bringen. Der kleine Saal war ausverkauft, und die Zuschauer dankten den Darstellern mit lebhaftem Applaus.“

 

Dat Programmheft weer ditmol ‚King Size’: Sößtein Sieden, op de alle nöömt wörrn, de up, vör un achter de Bühne mitholpen hebbt. Vun jeden Speeler, de Tauseggersch un de Regie gäw dat een Paßfoto mit Text: Nam, Steernteeken, Beruf un een “Zitat”. De Zitaten vun de letzten beiden seggt veel öber uns Probenabende.

Regie: “Nicht, daß ich Euch zwingen will, aber macht jetzt bitte, was ich gesagt habe!“

Tauseggersch: „Könnt Ihr nicht mal leise sein!“

 

Un för noch wat brukten wi so veele Sieden. Uns Impresario, as he in’t Heft nömt wörr, weer to sien sößtichsten Geburtsdach wedder een Wunsch in Erfüllung gahn. Siet dat nu all langen klappt harr, dat wi mit Stücken up Tournee güngen (ji weet doch wull noch, wat ick bi „As’n Wulk in’n Wind“ öber George, Cato un de Römers seggt heww!), weer George forts up sien nächstet Ziel taustüürt: Een eegen Probenruum för den TCK. Een Ruum, wo wi uns Bühn to’n Öben upbuun un stahnlaten könnt, wo wi uns Kulissen un Requisiten lagern könnt – kott: een Ruum, wo wi maken könnt, wat wi wöllt. Un de schull nu buut warrn. Un dorüm wörr uns Publikum öber uns Vereinsgeschichte, dat Stück, dat wi ditmol speelen wulln und öber den Bau vun den Probenruum informeert. Un vör allen Dingen doröber, dat wi jede Ünnerstützung dorför gaud bruken kunnen – vör allen Dingen Geld!

Aber mehr will ick hier nich öber den Probenrum vertellen. Dat is allens in’t Baubook upschreben mit Fotos un wat weet ick nich noch allens dorbie.

 

Wat weer noch? Ach ja, wi füngen nu an, in de Spießkoort, de in jedet Programmheft inläg, jümmers een geheimnisvollet Gericht mit optaunehmen, dat wat mit uns Stück to daun harr, un wo een nich wüß, wat dor binnen weer. Dütmol weer dat dat „Mördergericht“. De Infall weer so nieg, dat dor sogor in de Zeitung öber schreben wörr.

 

As ick all seggt heff: Bang weer’n wi nich mehr. Un so hebbt wi all vör uns Upföhrungen glieks för achteran twee Gastspill afmaakt: Een in Bargfeld-Steegen und denn noch een in de Bürgerhalle in Kolenkarken. Un ook de weern gaud besöcht un een Erfolg.

 

 

 

Dat twölfte Stück: „Över Kopp“ vun Jürgen Kropp

(Fr 9.2. Sa 10.2 Fr 16.2.. Sa 17.2. Fr 23.2. Sa 24.2. 1996)

 

Bi uns nächstet Stück, dat to’n Utgliek för „De lesde Ros“ ja nu lustig sien schull, hett dat Pendel denn ook bannig wiet na de annere Siet utschlan : Dat weer nich blots lustig, dat weer skurril, verdreiht, sogor esoterisch – eben över Kopp. Aber een kommodiget, plattdütschet Buuernstück weer dat wedder nich, weder vun de Handlung (twee jibbelige Kerls, de mit geregelte Arbeit nix to daun hebben wüllt, versökt dat as dynamische Jungunternehmer) noch mit dat Ambiente (de Bühn weer een Garagenruum, de mit Schrottdelen vun den lesden Sperrmüll fullstellt weer).

 

Dorför weer ditmol in dat Stück würklich nix, aber ook gor nix ernst meent. Allens stünn kopp. Up de Bühn nich blots de Handlung sünnern ook welke vun se Speelers. Nee, würklich, dat hör dor mit tau, dat een op’n Staul so’n Ort Handstand möök, mit’n Kopp in ne Emailleschüssel un de Fööt anne Wand – natürlich mit Hilfestellung: wi wulln uns ja nich dat Gnick breken. Nich all Speelers stünnen kopp. Uns niege Mitspeelers Heinke Lenge un Elfi Rau to’n Bispill harrn Rullen kregen, wo se de ganze Tied mit bee Been up de Eer blieben kunnen.

 

Aber dat Eten stünn kopp. Ditmal geew dat een nieget Gericht dat heet nich blots “Över Kopp”, dat würr ook över kopp up den Teller serviert. Un dat Programm stünn ook kopp. Bi dat Heft harrn wi de neegente Siet verkehrtrüm druckt, so dat de, de weten wull, wer welke Rull speelt, dat Heft ümdreihen müß. Un wenn he denn wiederlesen wull, wat dat Neeget vun uns Probenruum geew, müß he dat wedder trüchdreihen.

 

Mit de Vörstellung vun uns Aktiven wörr in dit Programmheft wiedermaakt: Mit de ‚Unsichtbaren’. De Unsichtbaren sünd de, de ji up de Bühn nich tau sein kriegt, ohne de dat aber nie nich een Opführung geben kunn. Weil wi denn keen Bühn harrn, keen Kulisse, keene Requisiten, keen Ton, keen Licht, keen Water (dat is keen Witz; ditmol harrn wi sogor Water ut de Wand vun uns Garage – hörte ook mit to dat Stück), keen Maske, keen Organisation, keen, keen, … keen gor nix. Un dorüm sünd up dree Sieden alle Unsichtbaren vörstellt worrn; mit Foto un Text – jüst so as dat Johr dorvör de Speelers.

 

Wat schall ick noch vertellen? De Upföhrungen löpen gaut, dat Publikum högte sick un de Presse schreew nett. Dor hebbt wi uns all dor up freut, dat wi glieks achteran in Bargfeld-Steegen un in Kolenkarken uptreden wulln.

Aber dat heww ick denn allens vermasselt – wobie ick eegens gor nix dorför kann.

 

Ick bün in de Nacht to de Generalproov in Bargfeld schlicht krank worrn – aber so richtig dull un mit een Schlag. De Doktersch, an de ick dor kamen bünn, harr dat mehr mit de Bachblüten as dormit, mi op Schlag tau rechte Tied wedder up de Been tau bringen. De Vörstellungen müssen affseggt warrn. Schade.

 

Dat dötteinste Stück: „Schaddenboxen“ vun Walter G. Pfaus

(Fr. 31.1. Sa 1.2. Fr 7.2. Sa 8.2 Fr 14.2.. Sa 15.2. Fr 21.2. Sa 22.2. Fr. 28.2. Fr. 1.8. Sa 2.8.  1997)

 

Nu kööm aber endlich mal wedder so’n richtiget, plattdütschet Dörpsstück: De Stried twischen den Bürgermeister un den Paster wegen een dotschaten Ant. Don Camillo un Peppone up Platt.

Dat Stück löt sick wunnerbor an, harr ook siene skurrilen Sieden (Boxkampf twüschen Paster un Bürgermeister üm bloots een Saak tau nömen) un weer een vuller Erfolg in Kattendörp un ook glieks achteran in Bargfeld-Steegen.

 

Dat weer gaud för dat Publikum, dat nu endlich mol wedder een „normalet“ plattdütschet Stück ankieken kunn. Dat weer gaud för Heike Haß un Martin Rück, de bi uns to’n ersten mal up de Breer stünnen. Und dat weer gaut för Svend, de Birgit na fiev Johren bi de Regie afflöst hett.

 

Den Regiewechsel hebbt wi in uns Programmheft bekanntmakt, wo wi to’n ersten Mol ook Billers vun uns Probeabende zeigt hebbt. De Vörstellung vun de „Unsichtbaren“ wörr mit dree Artikels öber Elke (Tauseggersch),  Bernd (Bühne) un Heidi (Requisite) affschlaten. In de Spießkoort harrn wi ditmol as Öberrraschung  „Dat Bürgermeister Eeten“. (Ick kann mi twors nich mehr genau up besinnen, aber ick glöw dor weer een Ant bi).

 

Dat weer’t denn eegentlich wesst, wenn dor nich ….

 

Tja, wenn dor nich noch wat achteran kamen weer: Wi sünd een halv Johr later nocheenmal mit dat Stück up Tournee gahn. Na Helgoland!

 

Und dat kööm so. Svend harr Kontakt tau den Kurdirekter vün Helgoland kreegen un mit em affmaakt, dat wi twee Upföhrungen toon Fastpries maken kunnen un ook günstig up Helgoland ünnerbröcht warrn schullen. De Organisation vör Ort (Reklame un so) wull de Direktion maken, wi müssen uns blots üm uns Kulissen un uns sülben kümmern. Den Vörschlag fünnen wi gaud, un up güng’t na Helgoland!

 

Uns Tourneen weern jümmers wat ganz Apartiget för uns. Man up düssen Utfluch hebbt wi bannig veel belewt, jedeen hett so sien Erinnerungen. Ich will juch blots mol vertellen, wi ick na Helgoland kamen bünn.

 

Ick müß Klock söß an Fridach morgen losföhren, dat ick dat Schipp in Büsum noch kriegen dee. De ganze Week weer all Schietweeder wesst, man an den Dach schüttete dat as ut Kübeln. Nix wi Kuffer in’t Auto un aff to’n Funkenbarg. Dor schull ick Daniela Thiede affhalen, de uns up Helgoland pudern un quasten schull. As ick up den Parkplatz keem, güng bi een Auto de Dör up un se hett mi winkt, ick schull to ehr hen föhren. Dat hett so schütt, dat se in eenen Momang, as dat een beten weniger schütt hett, ehr ganze Bagage uut Huus in ehr Auto schleppt hett, dormit de Weg dörch den dicken Regen to min Auto kötter is.

So sünd wi losföhrt un dörch Pfützen, Storm un Regen gra noch tau Tied in Büsum ankamen. De annern vun TCK güng dat keen Stück beter. So hebbt wi uns denn all tausamen natt up’t Schipp drapen.

Aber miese Stimmung wull’n wi nich upkamen laten. Dat Weder schull uns nicht ünnerkriegen. Wi hebbt buten – ünner Persenning – fröhsückt un as wie en halv Stünnen vun Land weg weern, geew dat de Belohnung: De Himmel klorte up. As wi in Helgoland weern, harrn wi een strahlend blauen Himmel und Sünnenschien – un warm weer’t ook. An Kai stünnen de TCKler, de sick all ehrer frie nahmen harrn un nu all den drütten Dag dor weern, üm uns tau begröten: in T-Shirt un kotte Hosen.

 

Svend hett jedeen de Adress vun sien nieget tohuus geben un uns bet twee an nameddag frigeben. Klock twee schull de Generalprow sein.

 

Wi weer’n all pünktlich door: De Aktiven, uns Fanclub (dor warr ick later noch wat tau seggen) un de kumplette, fardich upbuute Bühne. Uns Roadies harrn perfekt arbeit’. De Bühne un de Kulissen weern in Kattendörp affbuut, in Cuxhaven in een Container inschifft un na Helgoland bröcht un dor all upbuut worrn. Allens weer fardich un wi kunnen glieks mit Proben anfangen.

 

Abends hebbt wi denn een wunnerbore Upführung maakt, bi de wi ook veel Spaß harrn. Man een Wehrmutsdrüppen weer dormank: De Hälfte vun de Taukiekers weern uns treue Fans, de wi vun tohuus mitbröcht harrn. Oder annresrümm seggt: Dor weern man blots een poor Taukiekers in den groten Saal. De Kuurdirektion harr sick nämlich mit Reklame so gaut as goorkeen Möh’ geben un datt kunnen wi up de letzte Minute ook nich mehr rieten.

Aber as ick all seggt heww, wi löten uns nich ünnerkriegen, wöörn de ganzen Daag vun uns Fanclub wunnerboor upmuntert, un hebbt an’n nächsten Abend vörr wenig Taukiekers wedder mit veel Vergnögen speelt, as wenn de Saal vull weer.

 

Ick will gor nich versöken, allens tau vertellen, wat wi belewt hebbt. Man blots soveel: An Abend na de erste Upföhrung hebbt wi all tausamen fieert, an nächsten Dag geew dat bi Regen een Bunkerführung ganz vör uns alleen, un an Sünndag güng dat denn klock twee bi Sünnenschien wedder trüüch mit uns Schipp na Büsum (de Kulissen föhrten mit ehr eegen Schipp na Cuxhafen). Dor hebbt wi uns denn alle adtschüss seggt un jedeen is wedder trüch na Kattendörp, Kolenkarken oder wo ook jümmers hen.

 

 

 

Nu heww ick dat doch noch schafft! Is twars de lesde Dag in’t Johr, aber hüüt bün ick mit 1997 man gra noch so in de Tied fardich worr’n. Dor warr ick George morgen nich blots taun nieget Johr graleern, man ook Vullzuch mellen und dat he nu wedder wat tau daun kriggt. Na denn bet taut nächste Johr alltausamen!

 

 Kolenkarken, d. 31.12..2003

 

Dor bün ick all wedder. Ick glöw, dat duurt noch een betten, bit ick mi mit George drapen dau. Denn warr ick noch flink een beten mehr upschrieben, wenn ick Tied dortau hew.

 

 Kolenkarken, d. 11.01.2004

 

Dat veerteinste Stück: „Roggenbrot mit Zuckerguß“ vun Helmut Schmidt

(Fr. 30.1. Sa 31.1. Fr 6.2. Sa 7.2 Fr 13.2.. Sa 14.2. Fr 20.2. Sa 21.2. Fr. 27.2. Sa 28.2. 1998)

 

Bi dat lesde Stück harrn wi uns vun söß up acht Vörstellungen in Kattendörp vörwagt, nu sullen dat glieks tein waren. Dat harr seker wat mit Moot to daun un uns anwossen Selbsvertruun, man ook so’n beten wat mit Ökonomie. Nich blots dat wi dat Geld för unsern eegen Probenruum bruken kunnen, de in Juni vun dat Johr inweiht warrn schull. Nee! Wi harrn so veel in uns Bühnenbild rinsteken, dat dat ook örnlich veel Lüüd tau sehn kriegen schullen!

 

As de Vörhang upgüng, weer dor een kompletten Bäckerladen tau besichtigen – mit Regalens un Utlagen un allens. De Inrichtung harr uns Günter vun een utmusterten Bäckerladen besorgt un allens annere, ook jede Week frische Ware, kregen wi vun een Bäcker ut Kolenkarken, de uns sponsort hett. Dorför hebbt wi bi dat Öbersetten vun dat Stück vun Ostfriesisch up Holsteiner Platt glieks de Bäckerfamilie Struwe up sienen Namen ümdöfft.

Un de Theoter-Spieß-Kort mit Bestellzettel, de in’t Programmheft bileeg, hebbt wi up de achterste Siet vun de Brötchentüten vun düssen Bäcker druckt.

 

Dat erste Gericht up de Spieskoort heet „Dee Flotte Hinni“. Dor kannst Di allens oder nix ünner vörstellen. Aber wenn up de Bühne een Rhizinus in’t Eeten deiht un de Öllern vun de Bäckerfamilie jümmers na Tante Meier loopt, denn kannst Di doch düt un dat süwlst tosamenspekulieren. Ich weet nich, woveel vun dat Gericht bestellt worrn is.

 

Wo wi all bi de Afsünnerlichkeiten vun dat Stück sünd – wi hebbt ook Slapstickinlagen hatt. To’n Pausenvörhang geew dat noch flink een Sahnetorte in’t Gesicht un de Uplösung an Schluß keem mit een Knall: Een Explosion achter de Kulissen un denn wörr een rußversmeertet Gaunerpärchen in tweireten Klamotten up de Bühne zerrt un in Handisen afföhrt.

 

Nu wüllt ji seker weeten, wo dat Stück ankamen is – noch dortau, wo sick bi uns Upführungen wedder Freedach de dötteinste mank mengeliert harr. Dor kann ick mi fein ruuthollen un kompetentere Lüüd tau Wort kamen laten. Wi harrn tau de Premiere Besöök vun  –  Helmut Schmidt.

Nee, nich de Bundeskanzler, dat weer tau de Tied ja ook de annere Helmut. Un ick glööw, in Oggerheim warrt keen Platt schnackt – oder?

 

Also: Nich de „Ex“ vun Bramsee, man de Autor ut Ostfriesland, de weer dor un is na den Schlußapplaus tau uns up de Bühne klattert un hett een poor warme Wöör schnackt. In de Norderstedter Zeitung kunn een denn lesen;

‚ Er bescheinigte nach der Vorstellung den Laiendarstellern : „Gutes schauspielerisches Können“ und ein „eindrucksvolles Bühnenbild“’. Wat schall ick dor noch mehr tau seggen?

 

Uns johrelangen Anstrengungen för dat plattdüütsche Theater hebbt sogor in Kiel Wirkung zeigt. Bi uns letzte Upföhrung kunn George in siene Anspraak vör den Vorhang een överraschtet Publikum verkünnen, dat ünner anneres nu ook ‚die Pflege und Weiterbildung der plattdeutschen Sprache in die Landesverfassung aufgenommen wurde’.

Na, dat weer ja nu ook bi Lütten Tied – keen sünd wi denn?!

 

Dat föffteinste Stück: „Laat us endlich anfangen“

vun Richard Harris – plattmaakt vun Arnold Preuß

(Fr. 29.1. Sa 30.1. Fr 5.2. Sa 6.2 Fr 12.2.. Sa 13.2. Fr 19.2. Sa 20.2. Fr. 26.2. Sa 27.2. 1999)

 

Nu harr’n wi wedder een Standardproblem: Tau wenig Kirls, de speelen wüllt. As dat toon Schwur köm, weer ick ganz alleen mit fast een Dutzend Fruunsminschen. Entsprekend riesig weer de Utwahl an Stücken. Un wiel de Fruuns all speelen wulln un ick jümmer noch alleen bleew, hebbt wi „Stepping out“ vun Richard Harris in de plattdüütsche Version „Laat us endlich anfangen“ vun Arnold Preuß nahmen: För een Kirl un neegen Fruuns.

 

Nu harrn wie een Stück, man dat harr dat in sick. Wi müssen nich blots speelen, man ook danzen – Stepdanzen. De ganzen dree Törns müssen wi speelen, dat wi an’t Steppen leeren weern – mit live Musikbegleitung up Klavier vun Margret Koch, de dormit ehr Debüt up uns Bühn harr – un toon Schluß schulln wie en richtigen, perfekten Stepdanz henleggen. Steppt harr bettau vun uns blots Elfi. De kreeg ook glieks de Rull vun de Danzlehrerin.

 

Dat hett uns bös Koppweihdaag maakt. Wi weern gor nich seker, dat dat klappen kunn. Also hebbt wi uns ganz vörsichtig rantast. Tauierst hebbt wi uns Elaine Pahl angelt, de uns dat Steppen bibringen schull. Elaine is in een fröheret Leben mal ‚Hupfdohle’ wesst. Denn hebt wi öwt. Dat güng, man dat güng nich up Schlag, man so ganz sarchen würr’t beter. Dor hebbt wi uns een Termin sett. Solang wulln wi wiederöben un denn entscheiden: Wenn een vun de Speelers, de Speelbaas oder de Danzlehrerin „nee“ seggen däh, wulln wi forts na een nieget Stück kieken – anners sullt ernst warrn.

 

Keen Bang, hett keen „nee“ seggt. Vör jeden Probeabend wörr nu een Viertelstünn lang steppt – mal hett Elaine uns scheucht un mal Elfi. Man bannig taag weer’t jümmer noch – dat Speelen un ook dat Danzen. Un wiel wi uns nich blamieren wulln, hebbt wi uns an Freedach abend vör Wiehnachten alltausamen in Bosau in de Jugendherberge drapen un bet Sündach meddach steppt un öwt – mit Video un allens un wenig Pausen. Na ja, een beten fiiert hebbt wi natürlich ook, wo wi mal all tohop weern.

 

Ohne Bosau harrn wi dat woll nich trecht kregen. Man ohne uns eegen Probenruum ook nich. De weer nämlich an twinnigsten Juni offiziell inweiht worrn. Dat wör in uns Programmheft allens schreben mit Billers vun den ersten Spatenstich öber dat Richtfest un de Inneneinrichtung bet to de Öwergaw vun den Schlötel. Hier kunnen wi in uns eegen Ruum up uns eegen Bühn in uns eegen Kulissen steppen un öwen so lang un luut as wi wulln und dat nötig däh.

 

Un ook de ‚Unsichtboren’ kunnen dor öben. Dat Stück speelt nämlich in alle dree Törns in een provisorischen Übungsraum mit Elektroboiler un een Rippenheizung an de Wand vun de de Putz bröckelt. Un wi öwten in de wunerlichsten Kledagen dor dat Steppen. Toon Schluß müssen wi aber mit einheitliche Antöög, richtige Stepschoh, witte Handschoh, Stock un ‚Kreissäge’ up een Ball Steppen. To dat Ümtrecken un den Ümbu vun de Böhn harrn wi blots twee, dree Minuten. Wo schull dat mit de Böhn klappen?

 

Ganz plietsch: Up de Kulissen babenup wär ringsrüm dünnet, schwattet Dok tausamenrullt fastmaakt – so dat dat de ganze Tied vörher nich upfüll. Wenn denn de Vörhang taugüng un wi Speelers na achtern suusten ton Ümtrecken, denn hebbt welke vun de Unsichtboren de Böhn leerrümt wieldeß de annern de schwatten Döker dalrullt un fastmakt hebbt. Un as de Vörhang denn wedder upgüng, stünn een völlig verännerte Elfi in een völlig verännerte Kulisse, füng an tau steppen un wi annern keemen jümmer twee un twee ut de Kulissen dortau un hebbt een richtigen Stepdanz henleggt. Mien Partner dorbi weer Hilke Heins, de all bi de TCK Kinnergruppe un bi „Twilight“, de TCK Jungendgruppe, speelt harr un dat nu bobenhentau mit uns Ollen versöken wull.

 

Un denn kööm de Premiere!

 

As wi mitten in’t Schminken weer’n, kott vör de obligatorische Anspraak vun uns Speelbaas un dat obligatorische Toprosten mit Sekt, hett Elaine uns all up de Böhn achter den Vörhang halt. Dor müssen wi denn nocheenmal uns Steppöbungen maken – up Strümpsocken un musenstill, wiel de Saal all vull Publikum weer. As dat denn allens klappt harr, kreeg jedeen een ‚Zertifikat’ in DIN-A-4 vun Elaine, dat he den Step Danz Kursus bestahn harr un (Zitat) „hiermit berechtigt ist, in der Öffentlichkeit aufzutreten“. Na, dat harr ja denn man gra noch so klappt (oder just in time, as een up Hochdüütsch seggt).

 

Tja, un denn güng’t los – un leep ganz wunnerboor. Ook all de annern Daag. Wi harrn veel Applaus un ook achteran noch gode Wöör. Un ick glöw, dütmal hebbt wi uns dat ook würklich verdeent hatt – bi soveel Hattkloppen un Koppweihdaag mehr ass een halbet Johr lang!

 

Ach ja, wer wull, kunn achteran “BLT” eten. Du weest nich, wat dat is? Dat hett Elfi uns in dat Stück jümmers predigen müßt, dat dat bi’t Steppen hauptsächlich up BLT ankümmt: Boß, Lippen, Tähnen.

 

Dat sößteinste Stück: „Dolly Butt“ vun Konrad Hansen

 (Fr. 28.1. Sa 29.1. Fr 4.2. Sa 5.2 Fr 11.2.. Sa 12.2. Fr 18.2. Sa 19.2. Fr. 25.2. Sa 26.2. 2000)

 

As nächstet keem „Dolly Butt“, een nieget Stück vun Konrad Hansen. In Kern anleggt as een typischet, plattdüütschet Stück, speelt dat, statt up’n Buurnhoff, in de Wohnung vun een Fischhändlerin, Dolly Butt. Un ook dat versapene ole Faktotum is dor, un de Rullen vun Lüttknecht un Lüttdeern, de sick villicht an Enn doch noch mal kriegen schüllt, sünd vertreden – mit een ehemaligen „Knacki“ un een ledige Mudder, de nich weet, wo se mit eer Lüttet blieben schall.

 

Also kunnen wi all dat an Situationskomik ruuthalen un utspeelen, wat so een Stück natürlich mitbringt; blots mal as Bispill de Heiratsandrag, den dat Faktotum in een olen, affleggten Antog mit Blomenstruß in de Hand erstmal mit een Sessel öwt, ehrer he dat bi Dolly versöcht.

 

Aber dat Stück harr ook veele liesen Steeden, wo dat üm de Schicksale vun de dree „Asylanten“ in Dollys Ersatzfamile güng. Un bi dat Verhältnis twüschen Dolly, ehr Dochter un de ehrn Vadder, de Dolly sitten laten harr, güng dat bannig an’t Hatt un to’n Schluß bös dramatisch tau. Dor harrn wi bannig tau daun, dat wi dat gaut up de Breer kriegen deen – besonners de grote Rull vun Dolly weer ganz entscheidend vör den Erfolg.

 

Un genau düsse Rull müssen wi tau Wiehnachten nieg besetten – een Maand vör de Premiere!

De Programmheften weern druckt, de Termine weern bekannt un de Plakaten hüngen all. Watt schull nu passeern?

Un wedder hett sick een vun uns een Hatt nahmen, hett seggt, dat maak ick, un hett losleggt:

Helga hett Wiehnachten un de Daag dorna leest un leest un leehrt un leehrt, un denn hett se mit uns tausamen öwt un öwt.

 

Un denn sünd wi termingerecht uptreden un harrn eenen groten Erfolg!

 

So, nu aber noch kott to dat „Drümrüm“ üm dat Stück.

För dat Fischhändlerambiente harr de Requisite wat tau daun. Ton Bispill geiht Dolly in een Szene mit een Aal up ehrn Verflossenen los. Wi mökt een dat up de Bühne? Tja, dor hebbt se een echten Aal köfft, em de Huut uttrocken und at ganze mit Latex füllt un achteran as Fisch anmalt. Un denn kunn Dolly dormit tauschlagen.

 

In dat Programmheft hebbt wi ditmol de beiden ‚Kartenvorverkaufsstellen’ in Kattendörp vörstellt: Edeka-Holdorf un Steenbucks Gasthof. Weer ook nauch tau vertellen – bi mehr as hunnert Johr Dörpsgeschichte bi jedeen vun de beiden.

Und at Neeste vun TCK wörr dor in ook vörstellt: De „Caravane“. Nu geew dat nich blots Upföhrungen vun de Kinnergruppe, Twilight un uns Olen. Nee! Nu kunnst die den TCK stückwies na Huus halen – mit Sketche, Parodien un wat du sünst noch wullt. Vörschlagen wörr dat as „Die Geschenkidee für Ihre Familien-/Betriebsfeiern“.

 

Un een Vörschlag, wat een na den letzten Vörhang vun Dolly Butt eten kunn, geew dat ümsünst dortau: Dollys Butt.

 

 

Dat söbenteinste Stück: „De utlehnte Opa“ vun Walter G. Pfaus – platt vun Heide Tietjen

 (Fr. 26.1. Sa 27.1. Fr 2.2. Sa 3.2 Fr 9.2.. Sa 10.2. Fr 16.2. Sa 17.2. Fr. 23.2. Sa 24.2. 2001)

 

Bi uns nächstet Stück löp allens vun Anfang bet ton Enn straight forward – as een up angelsächsisch Platt seggt.

Dat Stück weer licht utsöcht, wiel wi uns all bi dat Probelesen so richtig amüsieren kunnen, so lustig weer dat. Ook bi de Proben gäw dat veel tau lachen un wi weern flink wies, wat een ut so een skurrilet Stück allens ruthalen kann. Dat will ick nu aver nich allens uteneen klamüstern, sünst müss ick juch ja dat ganze Stück vertellen.

 

Man blots soveel, dat een dat bet to den Schußapplaus utreizen kunn :

De Opa kreeg in dat Stück pünklich siene Pillen tau freten, mal rote, mal geele un ganz besonners ook mal blaue.

Bi de Blauen hett dat Publikum am meisten lacht, de wüssen genau, wo de gaut för sien schulln. Bi de letzte Opführung – direkt vör Rosenmaandag – hett de Opa denn na de letzte Verbeugung noch mal ganz deep in siene Taschen rümkramt un denn würren de ‘Kamelle’ in’t Publikum schmeten : de Requisite harr ut de restlichen Smarties, de na de Proben un de Opführungen noch na weren, alle blauen rutsöcht. De flögen nu dörch den Saal. Un dormit ook den Letzten verklaukfidelt wörr, wat dat för Pillen sien schullen, harr Wulf Stahmer, de bi dit Stück to’n ersten Mal bi uns mitspeelen de, een Reklamekäppie mit de Upschrift ‘Viagra’ mitbröcht. Dat hett he den Opa denn upsett un dat Publikum hett sick höögt.

 

För dat Programmheft harrn wi na de opulenten Utgaben vun de letzten Johrn nich mehr veel, wat wi to’n Besten geben kunnen. Dor sünd wi tau den Standard trüchkamen : Veer Sieden – Titel, Inhalt vun dat Stück, de Mitwirkenden un ‘TCK-Nachrichten’ – un een looset Blatt inne Mitt : de Bestellzettel. Un een ganz speziellet Gericht tau dat Stück is uns ook nich infullen. Dat geew man ‘Partyteller hell/dunkel’.

Dat finn ick ober gor nich leeg, wiel : Wat Besünneres maken lohnt blots bi een besünneren Anlaß – sünst is dat gor nix Besünneres mehr.

 

Dat achteinste Stück: „De Appelschandaal“ vun Herbert Reimann – platt vun Gerd Meier

 (Fr. 25.1. Sa 26.1. Fr 1.2. Sa 2.2 Fr 8.2.. Sa 9.2. Fr 15.2. Sa 16.2. Fr. 22.2. Sa 23.2.  2002)

 

Ook dit Stück weer rein lustig anleggt, as een dat bi een ‘Schwank’ seker vermoden sien kann : dree Ehepoorn, de sick all in’n ersten Akt wegen nix düchtig inne Hoor kriegt, getrennt in desülbige Pension verreist un sick bit kott vör dat Enn nich rüken könnt ; een schwerhörige Pensionsgast, een schleimigen Don Juan, een trutschige Deenstdeern un dortau de Pensionswirtin, de allens tausamenhollen mutt.

 

Na, wenn dat nich klappen schull !

 

Tjä, dat süht ganz licht ut, aber de Figuren schöllt ja nich blots lustig sien, de mött all ehren eegen Charakter hebben. Dor mött Schauspeelers un Regie ran, dat dat all stimmig ward, bi eenen Schwank.

 

Un denn, hebbt ji uppasst, as ick de Rullen uptellt heww ?

Dree Ehepoorn, twee Pensionsgäste un twee vun dat Personal ? Genau : wi harrn allwedder tein Speelers up uns lütt Bühne ünnertaubringen un dat oftmals tau glieke Tied. Un een groten Disch för acht Personen mittenmang wo de denn ook noch Middag un Abendbrot eeten müssen.

 

Un dormit ook Bühnenbuu un Requisite nich tau kott kömen : Ümbu na den ersten Akt. Maak ut een lütt Stuuv flink een Essensaal mit Dören för all de Zimmer vun de Gäste un dat Personal un een Finster mit Blick up een Appelgoorn.

 

Na, wenn dat nich klappen schull !

 

Den Don Juan hett übrigens Marx Christian Müller speelt, de tweete vun Twilight, de sick up de Bühn to uns ole Knackers verirrt hett.

 

Un dormit ook de Kinnergruppe mol ‘Verirrte’ upnehmen kann, hebbt Alexandra Buhr un Hilke Heins in de Twüschentied för de ganz ganz Lütten de ‘TCK-Zwerge’ grünnt. Un de hebbt uns denn wiest, dat een sien Rull ook lehren kann, ohne ehr tau lesen – denn dat könnt welke vun de noch gor nich. Aber spelen könnt se !

 

Wenn Du nu seggst, denn hett de TCK nu allens, denn warrt dat woll nix Nieget mehr geben, denn segg ick blots : Töf aff ! Veele vun de Saken, vun de George ganz tau Anfang schnackt hett, un wo keen dacht harr, dat wi dat mol daun würrn, sind all passiert. Dor weern aber noch mehr. Öber eene dorvun is öber all de Johrn jümmers mal wedder schnackt worrn. Un irgendwann ward dat mal watt – ganz seker. Un annere hebbt ook Ideen. Ja, sogor ick hebb all ‘n poor Grappen in’n Kopp. Mol kieken, wat dor bi rutsuurt.

 

 

Dat neegenteinste Stück: „Du büst bloots tweemal jung“ vun Ron Aldridge, öbersett vun Horst Willems – plattmaakt vun Arnold Preuß

 (Fr. 24.1. Sa 25.1. Fr 31.1. Sa 1.2 Fr 7.2.. Sa 8.2. Fr. 21.2. Sa 22.2. Fr. 28.2 Sa 1.3. 2003)

 

 

Ideen :

Spruch mit Tischwanderung

Ernster ‘’Hintergrund (->Presse)

1 Wochenende ausgesetzt, + 11. Aufführung ?

 

 

Dat twintigste Stück: „De Brodermoord“ vun Rinje Bernd Behrens

 (Fr. 30.1. Sa 31.1. Fr  6.2. Sa 7.2 Fr 13.2.. Sa 14.2. Fr. 20.2. Sa 21.2. Fr. 27.2 Sa 28.2. 2004)

 

Dütmol harrn wi keen Mangel an Kirls, de spelen wullen, un liekers weeren to’n Schluß blots Stücken mit grote Fruunsrullen na, twüschen de wi utsöken schullen. Wenn uns Mannslüüd dat denn vun disse Siet eendont sien kunn, wat speelt würr, denn kunn een ja na wat anneres kieken, wat den Utschlag geben kunn. Un dor geew dat wat : Een Kostümstück harrn wi noch nie nich speelt un so hett ‘de Brodermoord’ denToschlag kregen.

 

Dat Stück weer so anleggt, dat dat in de twintiger oder in de föfftiger Johr vun dat letzte Jahrhunnert spelen kunn. Ick harr dat ja an leewsten in de Twintiger hatt, aber för Requisite un Bühnenbuu weer vun Anfang an klor as Kööm : Twintiger geiht nich, de Föfftiger möt dat sien.

 

Na denn man ran. Ook de Föfftiger weern keen Zuckerschlecken, dor geew dat allerhand tau daun mit Bühne, Requisite, Kledaasch un Hoorschmuck. De Bühne harr tauierst mal na verarmter Landadel in Nakriegsdüütschland uttausehn. Toon Bispill ole kupferne Lichtleitung tau een olen Drehschalter aber Kamin mit Holtscheite inne annere Eek. Un de Wannen un de Dören müssen son beten na achteihunnert hentrimmt waren. Un denn wedder ganz veele In- un Utgänge un een Podest un eene Treppe na baben un een Finster na buten, datt een de Lüüd sehen kann, de an de Huusdöör bimmelt.

 

Wo wi grad bi de Klingel sünd : Anne Döör weer een, de een dreihen müss, dat se klingelt – nix elektrisch. De müssen wi uns öber ebay besorgen. Ook een olet, adliget Telefon müssen wi hebben, un Schränke, Disch un Stöhl, de in de Tied passen deen, un allens anne Wand genauso.

 

Un denn de Kledaasch un de Frisuren !

För twee vun de dree olen adeligen Süstern müssen de Kleeder na updragen vörnehmet, goodet Tüüch ut de Vörkriegstied utseihn. Dortau de passende Frisur oder een Fiffi. De drütte müß dorför mehr so as een gaud situierte Putzfru utsein, ook mit een passende oldmausche, aber doch apartige Frisur. Un dorüm müssen wi uns ganze, wunnerbor inspeelte Logistik ümkrempeln. Fröher sünd wi jümmer bi Hein in dat Jägerzimmer achter de Bühn trechtmaakt worrn. Dütmol müß jedeen tauierst na Wagner un achteran in car pools (so nöömt een dat woll, wenn mehr as een in een Auto mitföhrt) wedder na Hein hen. Wenn ick bi’n Coiffeur ankeem, seeten twee vun de adeligen Daams all dor. De een weer meist all ünner de Dröhn- un Föhnhaube för de Dauerwelle un bi de annere wörren mit een Ort elektrischen Brennkamm apartige Föfftiger-Johr-Locken leggt. Un de junge Deern kreeg tau ehren Petticoatrock eenen flotten Peersteert friseert.

 

Bi uns Mannslüüd weeren twee vun de christliche Seefohrt un müssen Kapteinsuniform und Afteken hebben un ick kreeg as Dorfudl een kumplette Polizeiuniform mit Mütze. Ick harr ja so gern een ole Uniform mit Reithosen, Stebel un Tschacko hatt, aber de Twintiger güngen ja nich. Dorför heww ick denn kott vör de Premiere een Bort verpaßt kregen, fast in Kaiser Willem Manier, so dat tominnst ick innt Middel doch in de Twintiger lannt bünn.

 

Dat Stück sülwst weer gor nich so blutgierig, as de Titel dat vermauden lött. Dat weer so anleggt, dat de Taukiekers so gaud as gor nich bang warn müssen. In Gegendeel, dat geew veele lustige Steeden un veel Situationskomik. Man dat weer up de anner Siet dat gröttste Problem : Wenn bi all de Lustigkeit de Hannlung stimmig un de Rullen glaubhaft wesen schulln, denn müssen wi dor orig wat för daun.

 

Dat füng bit Strieken an. Birgit hett so as jümmer tauierst mol den langen, langen Text tausammenstreken un denn hebbt wi liert un öwt. As wi denn dat ierste Mol ganz dörch dat Stück dörch weren, hett se dat nochmal tausamenstreken – dor hebbt wi uns all wunnert. Un as dat so üm Wiehnachten rüm jümmers allens noch son beten tag weer un se denn ‘die dritte Streichung’ verklokfideln dee, dor wüssen wi, dat dat düttmol bannig eng warren kunn. Un so is denn bi de Generalprow nix scheefgahn un de Text seet un allens weer uppe Reeg – man de Funke wull noch jümmer nich so recht röberjumpen.

 

Un denn keem de Premiere un de Funke jumpte un allens weer gaut un ook ‘n poor lüttje Pannen un Överraschungen kunnen uns nich ut de Bahn schmieten. To’n Bispill spelte de Slötel för de Dör taun Keller, wo angeblich de Liek vun den ümbröchten Broder liggen schull, een zentrale Rull : De Dör schull tau wesen un de Slötel angeblich verswunnen un dat halbe Stück lang wör dor veel Weeswark vun makt. Blots as Grit de Dör tauschluten wull, bleew de Slötel achtertücksch in Lock steken un weer up Dübel kam rut nich mehr ruttaukriegen. Grit hett up de Bühne allens versöcht un de Requisite dat sülbige vun achter de Bühne, aber  dor harr een Uhl setten. Also müssen wi beten improvisieren un mit’n Rüch tau de Dör man blots öber den verswunnen Slötel un de taue Dör lamentieren ohne dor neeger rantaugahn. Ut luder Dreebastigkeit hett dat Deert denn ook noch ‘n Tiedlang een Spalt wiet upstahn ! Na, wi nöhmen dat mit de Ruhe un dat Publikum mit Humor un so hebbt all ehren Spoß mit de Dör hatt.

 

Weniger spaßig weer, dat uns kott vör de Pause een Taukieker mit sien Blautdruck halfweggs ümkippt is, un vun Ina, de ja gottloff Krankenschwester is, solang betütert warren müß bet de Notarztwagen dor wer.

 

Damit Ina gor nich erst ut de Öbung keem, is dat an nächsten Dag glieks mit ‘n jung Deern, de an Vörmeddach biet Blautspenden weer, nochmal passiert. As Ina een poor Upföhrungen wieder mol nich dorbie weer, hebbt wi George seggt, he schull dat in siene Vörree ankünnigen, dat düsse Opführung ohne Krankenschwester weer, so dat de Nichtschwimmers sick dat nochmal öberleggen kunnen, wat se sick de Upföhrung wirklich andaun wullen – aber he hett dat denn doch bleben laten.

Schade eegentlich. Dat weer doch wat : ‘Vorhang auf ! Wir spielen bis der Arzt kommt !’.

 

Bet to’n’Schluß harren wi mit lütte Pannen tau daun : Mit’n Mal wull uns adeliget olet Telefon nich mehr pingeln – een halw Stünnen ehrer de Vörhang upgahn schull. Weer nich mit Technik, nich mit Gewalt un ook nich mit gaud Taureden rümtaukriegen. Dor müß denn Elke mit ehr lütt elektrische Bimmel in ehrn Tauseggersschkasten dat Telelfon synchronisieren.

 

Aber egol, dat Stück hett de Lüüd würklich gaud gefullen. Dat hebbt se all seggt. Un utverköfft weren wi ook jümmer. Un dat, wo wi doch düttmol den ‘Verteilschlüssel’ för de Koorn ännert harrn, so dat vör jede Upföhrung tauminnst föfftich Perzent vun de Korten noch in den Vörverkoop kamen deen un nich so as fröher unbegrenzt in den Vörvörverkoop an TCK-Mitglieder weggüngen. Babenhentau heet dat nu : pro Nees höchstens veer Korten, wer mehr will, mütt se sick as annere ook in Vörverkoop besorgen oder sick een tweete Nees ranoperieren laten.

 

 

So, nu heww ick dat schafft un bün in de Gegenwart ankamen, denn dat is erst gaud een Week her, dat de letzde Vörhang för den ‚Brodermoord’ fullen is. Ick heww twars dat vörletzde Stück öwersprungen,wieil ick dor nich mitspeelt heww un mi also noch kundig maken mütt, wat dor afgahn is, vun wat ick noch nix weet, aber dat kriegt wi all trecht.

 

Nu wöllt wi mol öberleggen, wo dat mit de Chronik wiedergahn kann, und dat denn ierstmol mit Geroge beschnacken. Ick heff mi dat so utklamüstert:

 

Dat beste is wohl, dat wi dat Ganze een betten uppeppt un in’t Internet stellt (sport Geld för Druck un Papier un jedeen kümmt dor jümmer ran, ween he denn will). Viellicht könnt wie ja to jeden Namen, de zitiert ward, een Foto afleggen, dat en tau sein kriggt, wenn he up den Namen klickt – oder so. Oder ick lees dat Ganze vör, dat ward mit afleggt, un Du kannst een Kapitel sülwst lesen oder ook vörleest kriegen, jüst as Du dat lewer hesst.

(Ick glöw, dat is ook beter so, denn dat weet wi ja vun de Textutwahl, dat Plattdüütsch lesen bös wat venienscher is as Plattdüütsch hören).  

 

 Kolenkarken, d. 09.03.2004 

Tja, un nu is dor all wedder veel Tied in’t Land gahn und nix is passiert ! Aber güstern bün ick dat Ganze mit George und Christa dörchgahn dat dat den letzten ‘Schliff’ kriegen deiht un morgen schick ick dat mit de elektrische Post tau Chrischi (Marx Christian Müller) dat he dat in’t Internet rinmengelieren deit : he töwt dor al op. Un denn köönt wie mol kieken, wo dat mit de Chronik wiedergeiht…..

 

 

Kolenkarken, d. 22.02.2010

Wir wünschen Ihnen viel spaß beim lesen.